Δ Ε Λ Φ Ι Ν Ι

Hσυχια.Το βλεμμα χανεται στο γαλαζιο της θαλασσα σας.Δυνατο σοκ.Βλεπει τη ζωη να περνα μπροστα απο τα ματια της σαν κινηματογραφικη ταινια.Ζει ξανα,αντιμετωπιζει με το ματι του θεατη,τα ονειρα,τις αγωνιες,τις ελπιδες κ τις απογοητευσεις της.Ξαναζει στιγμες απολυτης ευτυχιας, που σταματα να ζει το σημερα,που η ψυχη της αιμορραγει κ η καρδια της γινεται κομματια,στιγμες που νομιζει οτι χανεται αλλα συνεχιζει να ζει,στιγμες γεματες βασανιστικα ερωτηματικα.Ποναει,αρνειται ομως να συμβιβαστει.Ο πονος ειναι η γνωση του εαυτου σου.Γυριζει το βλεμμα κ ειναι απεναντι της.Το ιδιο πετρινο προσωπο.-Εσυ εισαι?-Εγω ειμαι.-Η φωνη της συνειδησης σου.Ο εαυτος σου.-Γιατι δεν μιλουσες νωριτερα?που ησουν?Ετσι νομιζεις?Παντα σου μιλαω κ παντα ειμαι μεσα σου.Αλλα πολλες φορες  χαθηκες στους ηχους κ τους θορυβους γυρω σου.Παλεψε μην τα παρατας.Παλι σιωπη.Παλι εφυγες.Θελω να ξαναγινω το ατιθασο παιδι που υπηρχε.Να παιξω,να γελασω.Να το ξαναγνωρισω.Να το κρατησω ξανα απο το χερι.Θα μπορεσω?Στην λεαινα που μεγαλωσε με τα πρεπει κ αντιμετωπιζει τα γουσταρω.

Το χαζευαι στην αυλη του σπιτιου τους.Οταν την ανεβαζε ο πατερας της κ την πηγαινε  βολτα ενιωθε σαν βασιλισσα.Το γυροφερναι κ μια σκεψη της ηρθε στο μυαλο.Θα το οδηγουσε.Ελα ομως που ηταν 12 χρονων κ δεν εφταναν τα ποδια της στο πενταλ.Σκεφτοταν τι να κανει.Μια ιδεα της ηρθε.Τα ψηλα παπουτσια της μαμας της,που αν κ θα ηταν μεγαλα θα ταγεμιζε με χαρτια  κ θα ηταν ολα ενταξει.Σαν τον κλεφτη μπηκε στο σπιτι,πατωντας στις μυτες πηρε τα ψηλοτακουνα παπουτσια,χαρτια δεν βρηκε,αλλα υπηρχε το βαμβακι κ τα κλειδια του τρακτερ.Φορωντας τις γοβες που τις ηταν σαν βαρκες,ανεβηκε επανω  κ το εβαλε μπρος.Δεν μπορουσε να βαλει ταχυτητα.Τα ποδαρακια της αν κ φορουσε ψηλα τακουνια δεν εφταναν στο πενταλ.Φυγανε τα παπουτσια απο τα ποδια της.Εσκυψε κ ξαφνικα η μπλουζα της πιαστηκε στον λεβιε των ταχυτητων κ κρεμμαστηκε εκει.Κρυος ιδρωτας την ελουσε.Το τρακτερ δουλευε.Ακουστηκε η αλλαφιασμενη φωνη του πατερα της.Ο ανθρωπος ακουγε να δουλευει το τρακτερ,αλλα επανω κανενας.Ανεβηκε να δει τι συμβαινει κ του ηρθε νταμπλας.Γυρνωντας η πιτσιρικα του λεει.Τι με κοιτας?ηθελα να παω βολτα.Η συνεχεια?Αφουτην κατεβασε χανωντας ο ανθρωπος χρονια απο την ζωη του εφαγε το ξυλο της χρονιας της.

Oλες για μενα εχουν μια ξεχωριστη θεση.Δεν θα πω τα ονοματα τους,οταν διαβασουν θα καταλαβουν.Μαγειρευεις κ προσπαθεις να γλυκανεις τις δυσκολες στιγμες μου ολη την μερα,βλεπω μεσα απο το θολο τοπιο μου να βγαινει ο ηλιος,ξεχνιεμαι μεσα απο τις φωτογραφιες σου μεσα απο το στουντιο σου,ταδε εφη τα λογια σου βαλσαμο για μενα,ξαναγινομαι μανα, γυναικα,μεσα απο την ηρεμια των νερων τις λιμνης σου γαληνευω,γινομαι χαδιαρα γατα,ξεχνιεμαι απο τις ταινιες σου,φοραω ψηλοτακουνες γοβες,τραγουδαω τα ιταλικα σου τραγουδια,βλεπω τα παιχνιδια με την τιγρη κ η τελευταια με τα υπεροχα λογια ψυχης.Ειστε ολες μοναδικες.

Με τον μανδυα της μοναξιας,περπατας.Η μονη σου συντροφια,να προσπαθει να σου ζεστανει την παγωμενη σου καρδια.Σε τυλιγει κ θελει να σε προστατεψει απο τα χτυπηματα.Στα χερια σου κανεις θρυψαλα το ποτηρι με τα φαρμακια που πινεις.Η σκοτεινη νυχτα σε καταπινει,με μονο φαρο την καφτρα του τσιγαρου που εχεις στα χειλια. Ομανδυας της μοναξιας κ εσυ γινατε ενα κ περπατατε μαζι το μονοπατι της ζωης.Η σκεψεις σας ακολουθουν κ θελουν να μαθουν το γιατι.Ο μανδυας της μοναξιας σε τυλιγει κ σε αγκαλιαζει σφιχτα,δεν αφηνει κανεναν να σε πλησιασει,να  σε  πληγωσει,να σου κανει κακο.Γινατε Ενα.

-Γιαγια,θα μου πεις μια ιστορια?Τα ματια της γιαγιας φωτιστικαν,το προσωπο της ελαμψε.Ανοιξε το σεντουκι που ειχε φυλαγμενες της μνημες της κ αρχισε.-Πουλιμ ,οταν πηραμε τον δρομο της φυγης ειχαμε ενα καρο,μεγαλο μακρυ κ γερο,οπου ηταν ζεμενα τεσσερα αλογα.Πισω ειχαμε βαλει τα βαρελακια με τον γκαβουρμα,τα τσουβαλια με τα ψωμια κ τα αλλα τροφιμα κ τα εφοδια.Η μερα ηταν κρυα κ στον ουρανο βαρια συννεφα.Ακομα κ ο Θεος μας κατατρεχει.Στην κολαση πηγαιναμε.Αφηναμε το σπιτι μας για παντα.Ενα μεγαλο καραβανι απο προσφυγες ξεκινουσε.Οι χωρικοι εφευγαν αφηνοντας πισω τους ανοιχτες τις πορτες των σπιτιων τους.Μερικοι σταματουσαν και φιλουσαν τη γη.Το χωριο αδειαζε.Ξαφνικα μια δυνατη μπορα ,αστραπες κ βροντες,χοντρη βροχη επεφτε απο τον σκοτεινιασμενο ουρανο.Σκεπασε ,σαν να μην υπηρχε ποτε το χωριο καπου στα βαθη του Καυκασου.Τα πανυψηλα βουνα,χαμενα στα συννεφα ,δεν φαινονταν καθολου.Αδειαζαν τα ελληνικα χωρια κ οι ανθρωποι τους,σαν μυρμηγκια ,στον υγρο κ αφιλοξενο δρομο της ξενιτιας.Τα νερα ετρεχαν στους ερημους δρομους σαν τα δακρυα που πλημμυριζαν τα ματια των ανθρωπων.Μνημες απο το σεντουκι της γιαγιας 

Μια γροθια στο τζαμι.Το αιμα πλημμυριζει το πατωμα.Δεν νοιωθει τον πονο.Ακουει μονο την κραυγη.Αφησε με εδω να πεθανω.Ανοιγει την πορτα και τρεχει να τον παρει αγκαλια.Εδω ειμαι,κοντα σου.Την κοιταζει ,βλεπει τα αιματα σταχερια.Σε παρακαλω ασε με εδω.-Δεν γινεται.Τι να κανω,πως να σε βοηθησω?-Δεν μπορεις.Τα χερια αγκαλιαζουν το πονεμενο του κορμι.Θελουν να του δωσουν δυναμη,να να του πει λογια παρηγοριας,να παρει τον πονο απο το κορμι του.Χαιδευει το αγαπημενο του προσωπο.Τα σημαδια απο τα χερια θα κλεισουν.Τα σημαδια στην καρδια ειναι βαθια και δεν κλεινουν ποτε.

Υπαρχουν ανθρωποι με αθωα καρδια?Ναι υπαρχουν.Και ειναι ανθρωποι ζεστοι γεματο αγαπη γιαυτους που ξερουν οτι τους δεχονται ετσι οπως ειναι.Θελουν κοντα τους αυτους που αγαπουν,τρεχουν να κουρνιασουν στη αγκαλια τους.Δειχνουν την αγαπη τους με τον δικο τους ξεχωριστο αθωο κ πολλες φορες αστειο τροπο.Τους τραβανε απο το χερι για να τους ταισει,να παιξει μαζι τους,να τους περιποιηθει.Ειναι τοσο αθωοι με τις απλες απαιτησεις που εχουν.Αν τους δουμε εξω θα τους κοιταξουμε με Οικτο.Ποσο λαθος κανουμε.Ειναι οι ανθρωποι με το συνδρομο ΝΤΑΟΥΝ.Τοσο αθωοι,αλλα κ τοσο Υπεροχοι. 

Tρεμοπαιζουν οι ωμοι,τα ματια κλεινουν,τα χερια σηκωνονται ψηλα κ αρχιζει ο χορος σε μεθυστικη εκσταση.Τα βηματα γινονται ολο κ πιο γρηγορα,κοφτα κ βιαια.Δονειται  κ τιναζεται θαρρεις αστραπες κ βροντες διασχιζουν το κορμι.Γυροφερνει το κεφαλι ρυθμικα,οπως οι δερβισηδες.Χορευει σε σκοπους πυρριχιους,σηκωνει το προσωπο ψηλα,σαν να ακουγονται μουσικες απο ουρανιους λυραρηδες κ καποιες φορες βγαινουν κραυγες δυνατες.Ξαφνικα τα χερια κατεβαινουν κατω,σαν σπαθια.Ανοιγουν τα ματια κ χανονται μακρια.Ξανασηκωνονται τα χερια προς τον ουρανο με ορμη,μετεωριζε τα ποδια εναλλαξ,με ζωηρα αλματα,οι χτυποι των ποδιων γινονται πιο εντονοι,με δυνατους γδουπους.Βγαινει μεσα απο ενα ονειρο σε ενα χορο θεικο.Παταει στη γη κ παταει το θανατο.Απλωνει τα χερια ψηλα κ αγγιζει την αθανασια.Χορευει τον ΠΥΡΡΙΧΙΟ. 

Τα φυτεμενα κοτοπουλακια.Σε ενα χωριο πριν πολλα χρονια,μια πιτσιρικα σκετος διαολος καθοταν και εβλεπε στην αυλη του σπιτιου της τα κοτοπουλακια να τρεχουν στην αυλη.Μια φαεινη ιδεα της ηρθε στο μυαλο.Να φυτεψει τα κοτοπουλακια.Πηρε ενα φτυαρι κ αρχισε να ανοιγει τρυπες στην αυλη.Εστησε καρτερη στα αμεριμνα κοτοπουλακια κ τα επιασε.Με πολυ μεγαλη προσοχη αρχισε να φυτευει τα κοτοπουλακια.Αφου τελειωσε το φυτεμα πηρε  ενα κουβαδακι κ αρχισε να τα ποτιζει.Ηρθε τρεχοντας ο πατερας της κ του ηθε το σοκ της ζωης του.Τι κανεις εδω την ρωταει?Κ ολο υφος δεκα καρδηναλλιων απαντα ο μικρος διαολος.Εσυ πως ποτιζεις τα λουλουδια για να μεγαλωσουν?εγω ποτιζω τα κοτοπουλακια για να μεγαλωσουν πιο γρηγορα.

Ενα πακετο τσιγαρα,ενα τασακι γεματο αποτσιγαρα  κ βλεμα χαμενο στο πουθενα.Η ψυχη αδεια απο συναισθηματα.Σκεψεις τρεβιλιζουν το μυαλο πολλες.Αγνωστη μεταξυ αγνωστων,μονη αναμεσα σε πολλους.Δρομος σκοτεινος η ζωη του καθενος ακουγεται απο καπου.Δεν εχω πια καιρο,η ψυχη μου ειναι παρεισακτη,της μοναξιας το φορτηγο ερχεται ολοταχως σε μενα.Ειναι πολλα αλλα δεν φτανουν οι λεξεις,τοσα πολλα σαν κυμματα σε βραχο.Χαμογελο πικρο σαν την νικοτινη στο στομμα.Σσσ...μην το ψαχνεις αλλο πια.Ηρθε της μοναξιας το φορτηγο.

Δυο τριανταφυλλα θλιμμενα,χαρισμενα στον φιλο μου τον ταξιδευτη.Μνημες γεματες απο εκεινον.Μια καρδια μεσα στην λασπη,ενα παγωμενο χαμογελο στο στομα,χειλια ξεραμενα .Δρομος σκοτεινος η ζωη του,επανω σε μια μηχανη να τρεχει σαν τον ανεμο.Ενα φορτηγο  χωρις φρενα μια βροχερη νυχτα,εκοψε την ζωη.Εκοψε της μνημες του κ χαθηκε.Δυο τριανταφυλλα θλιμμενα για τον ταξιδευτη. 

Mεσα απο την φωτογραφια με κοιτας.Τωρα που σε χρειαζομαι δεν εισαι εδω.Πως να σου απλωσω το χερι να παρω δυναμη?Με κοιτας σαν την τελευταια φορα που δεν μπορουσες να μου μιλησεις,πριν φυγεις.Τοτε που στα ματια σου καθρεπτιζοταν ολη η λυπη που θα φυγεις κ δεν θα μπορουσες να εισαι κοντα μου.Μου επιασες το χερι για να μου δωσεις κουραγιο.Ανοιξες την αγκαλια σου κ με εσφιξες αδυναμα.Σκουπισες τα δακρυα που ετρεχαν.Ηθελες να φυγεις γιατι ηξερες που θα πας.Ετσι μου εγραψες με τρεμμαμενα χερια.Κ τωρα ανοιγω το κιτρινιασμενο φυλλο χαρτιου κ το διαβαζω.Σηκωνω τα ματια στην φωτογραφια σου κ σε κοιταω.Θα ερθω κοντα σου να σου μιλησω.Αλλα δεν μπορω να σου απλωσω το χερι για να παρω δυναμη.Ουτε θα ακουσω πουθενα να μου μιλας. Εφυγες αλλα ερχεσαι στα ονειρα μου,εκει που οταν ξυπναω δεν σε βρισκωκ οταν πιανω τα χερια μου ειναι παγωμενα χωρις την δικια σου ζεστασια.Μεσα απο μια φωτογραφια μονο με κοιτας.     

Απο ενα καπριτσιο της μοιρας ετυχε να γνωρισω τον ΝΙΚΟ ΡΑΜΜΟ. Οταν μπηκα στο BLOG του και διαβασα τον τοπο καταγωγης του σοκαριστικα. Για μενα το χωριο του ειναι σταθμος στο πιο κρισιμο σημειο της ζωης μου. Τι παιχνιδια παιζει η μοιρα.  Θα πω με το χερι στην καρδια απο τα προσωπικα σου που διαβασα. Εχεις καυστικο χιουμορ και αυτοσαρκασμο. Διαβαζοντας σε ειδα, είδα την ζωη σου σε μια σταση στο σταθμο του Μοναχου. Συμφωνω με αυτον που προσευχεται και ειδε τα ματια σου . Η μονη ευχη που σου δινω να προσεχεις τονΝΙΚΟ πουλιμ. 

Δυσλεξια το αγνωστο προβλημα που βασανιζει  τα παιδια μας.Οι δυσλεξικοι ειναι συνηθως εξυπνοι και δημιουργικοι.Ο Αινσταιν.Εντισον,Λεοναρτο Ντα Βιντσι,Τομ Κρουζ,Σερ,Ροντιν,ειναι ολοι δυσλεξικοι.Η δυσλεξια ομως δεν τους σταματησε να διαπρεψουν ως διασημοι καλλιτεχνες.εφευρετες,επιστημονες.Το πετυχαν γιατι τους συμπαρασταθηκαν,επειδη πιστεψαν στον εαυτο τους,γιατι προσπαθησαν.Η δυσλεξια δεν σταματα το παιδι να πετυχει,αρκει να διαγνωσθει σωστα κ εγκαιρα,να βοηθηθει,να εμψυχωθει,να αγαπηθει κ να προσπαθησει.Ειναι εξαιρετικα ανορθογραφοι αφου μπορουν να γραφουν την ιδια λεξη διαφορετικα ακομη κ μεσα στην ιδια προταση.Η αναγνωση τους ειναι πολυ αργη κ γεματη λαθη αφου συχνα κομπιαζουν,επαναλαμβανουν λεξεις η συλλαβες,παραφραζουν μεχρι του σημειου αλλη λεξη να βλεπουν κ αλληνα διαβαζουν.Ενω στα προφορικα μπορουν να διαπρεπουν στα γραπτα τα θαλασσωνουν.Η σχολικη τους επιδοση υστερει  σημαντικα των πνευματικων τους δυνατοτητων ιδιαιτερα στα φιλολογικα μαθηματα.Οι αλληλουσυγκρουομενες εικονες που παιρνουν για τον εαυτο τους μεσα κ εξω στο σχολειο τους στερουν την αυτοπεποιθεση που αξιζουν να εχουν,γι αυτο υποτιμουν τον εαυτο τους κ νοιωθουν αδικημενοι.Η αγνοια γονιων κ μερικων εκπαιδευτικων οδηγει στην επικρηση κ στην απορριψη αντι για την Στοργη,την Εμψυχωση κ την Συμπαρασταση που δικαιουνται. 

Οταν πρωτη μου φορα ειδα ανθρωπους με αδειο βλεμμα ειμουν στην ηλικια των δεκατεσσαρων χρονων.Να με κοιτανε χωρις να με βλεπουνε.Οχι τυφλοι αλλα χωρις συναισθηματα,μεβλεμμα γυαλινο,απλαννες,που σε εκοβε χωρις να σου αφηνει σημαδια.Βλεμμα που προσπαθουσε να μπει στα βαθη του μυαλουσου ενω αυτοι ειχαν υψωμενο εναν τοιχο γυρω τους.Ηθελα να απλωσω το χερι μου να κρατηθω αλλα φοβομουν.Τα δακρυα στα ματια μου γυαλιζαν αλλα τα καταπινα.Αδειο  βλεμμα που σημερα το συναντω γυρωμου,χωρις το συναισθημα να φτανει στα ματια.Αδειο βλεμμα,αδεια καρδια που οταν καταλαβει τον πονο τοτε το βλεμμα γεμιζει πανικο.Οι ανθρωποι των δεκατεσσαρων μου χρονων ηταν ψυχικα αρρωστοι.Οι ανθρωποι στα σαραντατεσσερα μου ειναι παντου γυρω μου.

Όλο και περισσότεροι ανήλικοι τα τσούζουν

Thu, 01/10/2009 - 09:49 — Mediasoup
Σύμφωνα με δύο έρευνες που έγιναν στην Ελλάδα όλο και περισσότεροι έφηβοι πίνουν αλκοόλ ενώ οι ενήλικοι που το τσούζουν μειώνονται.
Τα ποσοστά υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ στις ηλικίες 13-18 ετών παρουσιάζουν αυξητικές τάσεις την δεκαετία 1998 – 2007 καθώς από το 11,7% φτάσαμε στο 14,8%.
Το 27% των εφήβων μαθητών ανέφεραν ότι έχουν πιει αλκοόλ είκοσι και πλέον φορές στον τελευταίο χρόνο. Οι μαθητές προτιμούν τα ποτά που περιέχουν υψηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ, όπως ουίσκι, βότκα κλπ.
Στην άλλη έρευνα που μελετούσε τον γενικό πληθυσμό η κατανάλωση έχει μειωθεί στους ενήλικες καθώς από το 32,9% της συχνής χρήσης το 1984 και το 32,2% το 1998  έφτασε στο 26,8% το 2004.