Στη σκια του κεριου κλεινει τα ματια.Την πλησιαζει κ της ψιθυριζει.-Το σημερα ειναι καθορισμενο.
-Και τι δεν ειναι?-Το τιποτα.-Γιατι?-Γιατι δεν εχει ωμεγα.-Δεν καταλαβαινω.-Ωμεγα εχει η φωτια,ο ενεστωτας και η ζωη,γι αυτο και σβηνουν.-Τι σημαινει αυτο?Δεν θελω να ερθεις.Δεν θα ερθω γιατι δεν θα γινει.Θα γινει γιατι το σωμα γραφεται με ωμεγα.Βοηθησε με να καταλαβω.Γινε ανορθογραφη κ γραψε το φως με ομικρον,ετσι μονο δεν θα σβησει.Οι δυσκολες στιγες της ψυχης πονανε περισσοτερο απο εκεινες της ζωης.Σε αυτες στοιβαζονται τα αληθινα βασανα,οι πετρες οι ασηκωτες.Ο ιδιος μηδενισμος την τραβηξε στον αγνωστο,δυσκολο ανηφορο.
6 σχόλια:
Πολυ ομορφο κειμενο..
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!!!
"γραψε το φως με ομικρον,ετσι μονο δεν θα σβησει"............
Εδω Λιζα τα εχεις πει ολα ......!!!!!
Πρωτο φορα στο μπλογκ σου και χαιρομαι που βρισκω τετοια κειμενα..... καλημερα !!!!!
Σε ευχαριστω issalle...KALHSOY ΜΕΡΑ
''οι δυσκολες στιγμες της ψυχης πονανε περισσοτερο απο εκεινες της ζωης''.
πραγματι, ετσι ειναι .πονανε πολυ.
ο πονος, δεν εχει ωμεγα, γιαυτο δεν τελειωνει ποτε.
καλη σου μερα Λιζα.
oi δυσκολες σιγμες μας κανουν πιο δυνατους.Μας κανουν να κοιταμε μεσα μας.Καλημερα εφη μου
Δημοσίευση σχολίου