Δ Ε Λ Φ Ι Ν Ι

Παλιά περιμέναμε να γίνει σύναξη αστρολόγων της τηλεόρασης για να μάθουμε τι μας ξημερώνει.Τώρα πλέον οι προβλέψεις των εκθέσεων μεγάλων οικονομικών οίκων,βλέπε Moody"s και Fitch απασχολούν σοβαρά την golden boy πλευρά του εαυτού μας.Τόση θολούρα για την Ελλαδίτσα μας.

Τα γεγονότα έτρεχαν πιο γρήγορα βάζοντας τα πάντα όλα εκεί που ήταν η θέση τους,με φανερές και κρυμμένες πτυχές.Διαδρομές αλλιώτικων ανθρώπων που απλά διασταυρώνονταν τυχαία κάποια στιγμή της μέρας ή της νύχτας τους.Ηθελημένα ή υποχρεωτικά,με χαμόγελο ή υποκρισία,με βλέμμα καθαρό ή λίγο φθαρμένο στις άκρες απο καχυποψία.Κανείς δεν τις απάντησε σ εκείνη της την απορία.Δεν περίμενε απάντηση γιατί ήταν πλέον αργά.Στο θέατρο που έπαιζε έβαλε τέλος.Εμεινε εκεί βουβή,μόνο με τα δικά της ερωτηματικά. Δεν ήθελε απαντήσεις, της ήταν αδιάφορες.Δεν ήθελε κούφια,κενά,ανούσια λόγια.Δεν ήθελε πλέον τίποτε και δεν περίμενε τίποτε .Ποιο ρόλο έπαιζε τελικά?Δεν άντεχε να προσποιηθεί άλλο.Λέξεις απο ανθρώπους κούφιες,άδειες που προκαλούν ένα πικρό χαμόγελο.Εως εχθές περίμενε με περιέργεια..Το στόμα πικρό.Δεν εχει σημασία το χέρι που περίμενε.Εξω η βροχή και ο αέρας  είχαν στήσει το δικό τους χορό.Μέσα σε ενα κύμα φωτιάς πήρε μαζί της το σώμα της σε ένα πανηγύρι μονάχα για εκείνη.Εκαψε τα αισθήματα και τα κούφια λόγια πριν προλάβουν να γεννηθούν.Κοίταζε τις στάχτες. Επιασε το μισοτσαλακωμένο πακέτο των τσιγάρων και ξεκίνησετην δική της φυγή από όλα.

Το γκρίζο κτίριο την φόβιζε.Όλα τα παράθυρα είχαν κάγκελα σαν φυλακές.Ενώ προχωρούσε  διστακτικά,ένα δυνατό ουρλιαχτό την κοκάλωσε στην θέση της. Είχε μουδιάσει ολόκληρη δέν μπορούσε να περπατήσει.-Τι δουλειά είχε εδώ?-Τι έψαχνε να βρεί?Τα φαντάσματα από το παρελθόν ήταν εκεί.Να φύγει?Αντί να κάνει πίσω προχώρησε με αργά βήματα μπροστά.Πώς θα τήν αντικρίσει?Η ψυχή του μικρού κοριτσιού έτρεμε.Κοίταζε με τρομαγμένο βλέμμα.Εβλεπε  γύρω της ανθρώπους με περίεργα άδεια  χαμένα βλέμματα.Την είδε ξαφνικά.Μία σκιά αγνώριστη.Μία απρόσωπη γυναικεία φιγούρα.Μία τσακισμένη σελίδα που προσπαθούσε να συνδεθεί με το παρόν.Έψαξε να ανακαλύψει γύρω της κάποια εικόνα για να γεμίσει το άσκοπο παρόν. Έκλεισε τα μάτια.Ήθελε να τρέξει,να φύγει.Γύρω της  όλα άχρωμα.Η ψυχρή φωνή την γύρισε πίσω.Σάν καρφί που πονούσε ως το πιό κρυφό κύτταρο της.<<Δέν έχεις δουλειά εδώ.Φύγε.Δεν σε θέλω εδώ.>>Δεν σε ρωτάω τι θέλεις εδώ.Κοίτα τον εαυτό σου.Από πότε εγώ είμαι κάτι άλλο άπο τις πράξεις μου?Από πάντα,απλώς δεν το ξέρεις.Έμεινε πάλι μόνη και πιο άδεια απο πρίν.Βγήκε έξω από το γκρίζο κτίριο με τα κάγκελα στα παράθυρα.Προσπαθούσε να γεμίσει το παιδικό κορμί με παγωμένες ανάσες.Ένα  πικρό δάκρυ κύλησε στο παιδικό πρόσωπο.Το σκούπισε και συνέχισε με αργά βήματα ενώ ο πόνος μεσα στο μυαλό έστηνε τον δικό του βασανιστικό χορό.

Μπροστά στα μάτια σας ανοίγεται ένας θόλος σαν ουρανός με μυριάδες αστέρια που λαμπυρίζουν αλλά και που κατρακυλούν προσπαθώντας να φιλήσουν το έδαφος που κι αυτό έχει σηκώσει αμέτρητα χέρια για να τα πιάσει πριν θρυματιστούν στο έδαφος πάνω στο σκληρό κορμί του. όλη αυτή η εικόνα μαρμαρωμένη. Οι σταλακτίτες και οι σταλαγμίτες, ατμοί που έγιναν κρύσταλλο. Ανάσα που έγινε πολυέλαιος κρεμασμένος στο θόλο της φύσης.

Ανοιξε διαπλατα το παραθυρο,να φυσηξει ο βραδινος αερας.Αναψε ενα τσιγαρο και αφησε το βλεμμα να χαθει.Ηχοι της σιωπης που μεσα σ αυτους αισθανεσαι ενα πρωτογνωρο αισθημα ελευθεριας.Αδικια,εγκαταλειψη,προδοσια ,απωλεια μεσα σ αυτους συντριβονται ολα.Νιωθεις σαν νεογεννητο μωρο που πρεπει να μαθει απο την αρχη να ζει χωρις προστατες προστατευομενους και αδικους αδικημενους.Μεσα στους ηχους της σιωπης κανεις την δικη σου kρυφη εξομολογηση.Χαρα,αγωνια,ενοχες,ανασφαλειες,πληγες ,για πιο απο ολα να προετοιμαστεις?Σπας τους ηχους της σιωπης σαν κρυσταλλο που θρυμματιζεται.Σκεψεις αγκαλιασμενες με σκεψεις.Μοιαζουν με μικρα παιδια που τους αρεσει να παιζουν κρυφτο.Και εσυ κρυβεσαι και παραμονευεις να τις αρπαξεις.Η καθε σκεψη μεσα στον ηχο της σιωπης ακουγεται κραυγη αγωνιας.Μεσα στους ηχους της σιωπης γινεσαι ταξιδιωτης σε ενα λιμανι μοναχικο.

Εβγαλε τα πινελα και βαλθηκε να τα ζωγραφιζει.Ακομα και αν η ζωη θελει να μου τα βαψει γκρι,εγω θα τα βαλω χρωμα.Αρχιζε να βαζει μια λεπτη κοκκινη ελαφρια καμπυλωτη πινελια.Να γεμισουν την ψυχη της που αδειαζε απο τα χιλιαδες γιατι, με χαρουμενες πινελιες.Να γεμισουν τις νυχτες που επαιζαν μεταμεσονυχτιο θεατρο.Τα εβαλε να χορευουν μπροστα στα ματια της και με βουτηγμενα τα πινελα στο κοκκινο χρωμα τα εβαλε φωτια.Τα εκανε ταξιδιαρικα καραβια να μην βουλιαζουν ποτε απο τα δακρυα.Τα εβαλε πανια και τα αφησε να ταξιδεψουν.Ταξιδιαρικα ονειρα με καπετανιο τις κρυμμενες ζωγραφιες της ψυχης της.

Tην τραβηξε μαζι του.Εμπλεξαν τα δαχτυλα και την πηρε στο δικο του δρομο.<<Που παμε?τον ρωτησε.<<Σε ενα μερος που κυριαρχει το λυκοφως.<<Που βρισκεται?<<Την κοιταξε.Στην σκοτεινη πλευρα του ηλιου.<<Ο ηλιος εχει σκοτεινη πλευρα?Το φως λιγοστευε,το σκοταδι τους τυλιξε.Δεν μπορουσε να τον δει.Ηταν ομως εκει.Εδω θα μ΄ακουσεις,της ειπε.Εμενα.Τον εαυτο σου που δεν σε προδωσα ποτε.Ειμαι η λογικη σου,η συνειδηση σου.Μεσα στις εικονες και τους ηχους της ζωης σου παντα ειμαι κοντα σου.Θεατης που σε προστατευω.Φιγουρα χωρις ταυτοτητα,χωρις ματια,χωρις αρχη και και τελος.Εγω ειμαι η βαρκα σου χωρις επιβατη,χωρις τιμονι,με προορισμο το τιποτα,τον Αδη κ τον Παραδεισο.Ειμαι ο χτυπος της καρδιας σου,ο σφυγμος σου,το παρελθον,το παρον, το μελλον σου,το παιδι που ονειρευεται το αυριο,μια ανασα σου,μια ματια σου,μια χαραμαδα στην ζωη σου για να περασει η αγαπη,ο θανατος,οχρονος.Η λογικη και η τρελλα σου,η ηρεμη λιμνη στις τρικυμιες της καρδιας σου.Ειμαι αυτος που σε λυτρωνει,σε κανει ευτυχισμενη και κυριως δεν σε ποναει ποτε.Εμαι ο Εαυτος σου.