Ευχαριστούμε για την επίσκεψη!!!

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ


Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ


Το ονειρο απλωσε το χερι στην σκεψη και ξεκινησαν το ταξιδι τους.Πανω απο την θαλασσα.Οι γλαροι ειχαν αραξει στα βραχια,λες και περιμεναν ενα σινιαλο του ηλιου να σηκωσουν το ονειρο στον ουρανο.Το ονειρο των γλαρων.Το ονειρο των βραχων.Το ονειρο των ανθρωπων,που το εμπιστευθηκαν στις φτερουγες των γλαρων.Ονειρο νοτισμενο απο την αλμυρα της θαλασσας.Ονειρο γαλαζιο.Μεσα απο το θολωμενο τζαμακι του μυαλου,η σκεψη δεν μπορουσε  να διακρινει πια τιποτε.Οι γεφυρες με τον εξω κοσμο ειχαν βουλιαξει.Ειχαν καταποντιστει.Σκεψεις σαν φωτογραφιες,παιρνουν σαρκα και οστα.Φωλιαζουν στην ψυχη.Αποκτουν εξουσια και καθοριζουν πορειες.Παιζουν κρυφτο.Τρεμοσβηνουν σαν την φλογα του κεριου.Ο ανθρωπος δεν γεννηθηκε για να απολαμβανει την ευτυχια.Γεννηθηκε για να δοκιμαστει σε μια προδιαγεγραμμενη πορεια.Ονειρο και σκεψεις σβηνουν μεσα σε ενα συννεφο.Σε ενα αντιφεγγισμα μιας αστραπης.  

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

ΔΕΛΦΙΝΙ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ


Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ


Ο καπετανιος.Λιγομιλητος και σοβαρος.απομακρος με ρυτιδιασμενο προσωπο και ματια σκουρα αλλα φωτεινα απο της μνημες του.Η ζωη του βαρκα στο πελαγος,χωρις ροτα και κουπια.Με ενα γλαρο για τιμονιερη και ενα σεντουκι βοτσαλα για αποσκευες.Η θαλασσα εγραψε οτι ηθελε πανω στην ψυχη του και τωρα καθοταν και προσπαθουσε να συλλαβισει τα σημειωματα της ψυχης του.Μια βολτα στο χαμενο παραμυθι της ζωης του.Ενα ταξιδι στα οσα περασε και γνωρισε.Το παραμυθι αστραφτερο η πραγματικοτητα θολη.Το χτες χανεται στο σκοταδι.Μεσα απο τα λαθη μου γνωρισα εμενα.Ολα ειναι μοιραια στην ζωη μας.Καθε κινηση καθε σκεψη, καθε τι καινουργιο,ολα εχουν την μοιρα.Αφησε τις σκεψεις στους ανεμους για να μην γινονται τις νυχτες εφιαλτες και ερχονται στα ονειρα του.Δεν μπορει να ζησει χωρις την θαλασσα.Τωρα την βλεπει μονο απο μακρια.Ε ρχεται η βοη απο τα κυματα σαν ψιθυρος  στ' αυτια του. Της στελνει χαιρετισματα με τους γλαρους. Με την καφτρα του τσιγαρου να ειναι τωρα ο μοναδικος φαρος της ζωης του και το κεφαλι σκυφτο προχωραει στο στεριανο  δρομο της ζωης του.

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

ΤΑΞΙΔΙΑ


Ελατε   να ταξιδεψουμε  μαζι.Μεσα απο φωτογραφιες.http://wwweliz.blogspot.com

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

ΟΙ ΦIΓΟΥΡΕΣ


Δυο φιγουρες.Η μια απεναντι στην αλλη.Η μια με προσωπο ανεκφραστο,τα ματια αδεια που βλεπουν χωρις να κοιταζουν,τα χειλια που καποτε γελουσαν τωρα μια ισια γραμμη.Κοιταζει και δεν βλεπει την μικρη φιγουρα απεναντι της.Το μικρο χερακι απλωνεται.-Πιασε μου το χερι,παρε δυναμη απο μενα και ας ειμαι μικρη.Ασε με να φερω το φως στα ματια σου,το γελιο στα χειλια σου.Δειλα απλωνεται το χερι,να πιασει την μικρη παλαμη αλλα τραβιεται αποτομα σαν το χτυπημα της γροθιας στην κοψη του ξυραφιου.-Ακου αυτα που θα σου πω.Μαθε να ζεις την χαρα,που οταν την εχουμε δεν την καταλαβαινουμε.Την παιρνουμε σαν υποχρεωση της ζωης στο προσωπο μας λες και μας την χρωσταει.Ενω τον πονο...τον πονο τον βιωνουμε απο την κορυφη εως τα βαθυ της καρδιας μας.Η χαρα φευγει κ ερχεται κ πολλες φορες δεν αφηνει τιποτε μεσα μας.Ο πονος ομως και τι δεν μας αφηνει.Να μαθεις να ξεχωριζεις τις επιθυμιες σου απο τα θελω σου.Κουρελιασε το τιποτε.Κανωντας τα χερια της ασπιδα γυρω απο το σωμα της,καθως το φως ακολουθουσε τον ηλιο,στο λυκοφως πηρε το μοναχικο της μονοπατι αφηνοντας πισω της πατημασιες βαθιες,ραγισμα στον τοιχο που αφηνε πισω της.  

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ



Τα παιδια ολου του κοσμου,ψαχνουν οραμα να βρουν.
Μα κανεις δεν τους το δινει,και αυτα παραστρατουν.
Μα η ωρα που θε να ερθει,ολοι θε να εκπλαγουν.
Οτι σπειρουν θα θερισουν,και μπροστα τους θα το βρουν.
Μη νομιζουν θα γλυτωσουν,κρατος και ολοι οι αρχηγοι.
Απ την μπορα που βρονταει,θα ρθει κ η αστραπη.
Που΄στε δασκαλοι σπουδαιοι,που σαι μανα αγαπητη.
Να μορφωσεις τα παιδια σου με αγωνα και αρετη.
Ας προφτασουν οι αγγελοι,να γλυτωσουν τα παιδια.
Απο αυτην την συμφορα.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009


Η γιαγια λατρευαι την μικρη εγγονη της.Της ειχε μεγαλη αδυναμια,γιατι ηταν  το πρωτο της εγγονι.Αποφασισε εκεινο το καλοκαιρι να παρει την μικρη μαζι της να πανε διακοπες.Η γιαγια ειχε ενα ωραιο σπιτι,αλλα ενα ακομα πιο ομορφο μπαλκονι γεματο γλαστρες επανω στα γκαγκελα κρεμμασμενες. Εκεινο το πρωινο κατεβασε τις γλαστρες και με την βοηθεια της μικρης ετοιμαστηκαν να τις περιποιηθουν.Η γιαγια πηγε να παρει χωμα για τα λουλουδια.Η μικρη χαζευε τα λουλουδια.Καποια στιγμη σηκωθηκε και πηγε προς τα γκαγκελα για να δει το μερος που κρεμμονταν οι γλαστρες,απο την μεσα πλευρα ευτυχως.Μια ιδεα της ηρθε στο μυαλο.Να βαλει το κεφαλι της μεσα στην ζαρτινιερα που ηταν οι γλαστρες.Εσκυψε και εβαλε το κεφαλι της .Γυριζε γυρω γυρω εως οτου βαρεθηκε.Κανει να βγαλει το κεφαλι της,αλλα τιποτε.Ειχε σφηνωσει μεσα στην ζαρτινιερα.Κρυος  ιδρωτας την ελουσε.Αρχισε να κλαιει κ να ζηταει βοηθεια.Τρεχει η γιαγια της εντρομη,κοσμος ειχε μαζευτει κατω απο το μπαλκονι.-Βοηθεια γιαγιακα, δεν βγαινει το κεφαλακι μου,καντε κατι ελεγε με κλαμματα η μικρη.Η γιαγια τα ειχε χαμενα.Ευτυχως καποιος σκεφτηκε και φωναξε εναν σιδερα.Εκοψε την ζαρτινιερα και τα καγκελα κ απελευθερωσε το ξεροκεφαλο του μικρου διαολου. 

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ



Ανασυρω απο το σεντουκι της γιαγιας ιστοριες,απο αλλες εποχες,αλλα ηθη κ εθιμα.Εναν αλλο τροπο ζωης.Τοσο ξενο αλλα κ τοσο ωραιο.Γιαγια,πες μου πως γνωρισες τον παππου.Το προσωπο της παιρνει ενα πονηρο υφος και ενα σκανταλιαρικο χαμογελο ανθισε στα χειλια της.Ψηλος κ λεπτος με φαρδιες πλατες,με προσωπο σοβαρο,βλεμμα ζωηρο αν και καποτε μελαγχολικο,οι κινησεις του σβελτες και η φωνη του δυνατη,αλλα κ τρυφερη σαν βελουδο.Ηταν αγαπητος σε ολο το χωριο κ παντα περιποιημενος μεσα στην στολη του κοζακου.Ενα κυριακατικο απογευμα του Μαη,εξω απο το χωριο ,στα αλωνια,γινοταν ο χορος των νεων.Τα αγορια κ τα κοριτσια ντυμενα με τα καλυτερα τους ρουχα,χορευαν ζωηρα τοπικους χορους,ενω οι πιο γεροι τους καμαρωναν.Τα ματια του παππου σταματησαν επανω σε μια λεπτη,μελαχρινη κ σοβαρη κοπελα που γελουσε με τις φιλες υης.Ο παππους εσκυψε στον φιλο του και ζητησε να μαθει ποια ειναι.Μ αρεσει αυτο το κοριτσι.Απο την αλλη μερα αρχισε να ξημερωβραδιαζεται εξω απο το σπιτι της γιαγιας.Εστειλε σε ενα μηνα τον πατερα του να την ζητησει για γυναικα του.-Ειναι μικρη ακομα του ελεγε η μανα της.-Δεν πειραζει απαντουσε.Σε παρακαλω πες το ναι,ελεγε ο παππους.Με τα πολλα καταφερε ο παππους να πεισει την μανα της κ ξεκινησε με τους γονεις του μια Κυριακη να γινουν οι αρραβωνες με τον συνηθισμενο παιχνιδιαρικο τροπο του εθιμου.Χτυπησε την πορτα κ περιμενε.-Ποιος ειναι?ρωτησε η μανα της?-Κυνηγοι!απαντησε ο παππους.-Και τι θελετε?-Μια τρυγονα πεταξε στο σπιτι σας κ κρυβετε.Ανοιξτε να την πιασουμε.-Δεν κρυβετε καμια τρυγονα εδω.-Την ειδαμε που μπηκε εδω μεσα.καπου ειναι κρυμμενη.Ανοιξε η μανα της την πορτα κ αφου τους εβαλε μεσα, τους ειπε.-Ψαξτε οσο θελετε.Τετοιο πουλι  δεν υπαρχει στο σπιτι.-Για  φερε τα αλλα πουλια που εχετε στο σπιτι,να δουμε μηπως ειναι αναμεσα τους η τρυγονα μας.Βγηκε η μικρη αδερφη της γιαγιας.-Οχι δεν ειναι αυτη!Ομορφη σαν την δικια μας την τρυγονα δεν ειναι.Τοτε φωναξε την γιαγια η μανα της.Αυτη ειναι η τρυγονα μας,πρεπει να μας την δωσεις.Ειναι αυτη που κυνηγουσαμε κ μας εφυγε.Εχουμε εναν αξιο αετο.Μαζι θα ζευγαρωσουν.Και τοτε αρχιζε το γλεντι.Μνημες τρυφερες,βγαλμενες απο το ξεχασμενο σεντουκι της γιαγιας.          

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

ΤΟ ΚΕΝΟ


Το τιμονι στα χερια της σανιδα σωτηριας.Οι κομποι των δαχτυλων ασπροι.Φρεναρησε αποτομα κ σταματησε.Περπατησε αργα και ασκοπα με αδειο το μυαλο.Αρχισε να παιρνει πετρες και να τις πεταει ασκοπα, μεxρι που βαρεθηκε να σημαδευει την απογνωση.Το αδειο μεσα της την καταπινε και οι κινησεις της δεν της ανηκαν.Επρεπε να κανει κατι.Αλλα γιατι αφου δεν ενιωθε τιποτε.Ηταν ηδη νεκρη.Περιεργα εγινε θεατης του εαυτου της στο κεντρο της σκηνης επαιζε εναν ρολο,καλο κακο δεν ειχε σημασια.Σημασια ειχε πως ηταν πρωταγωνιστρια ενος δραματος που δεν ειχε μαθει τα λογια κ επρεπε μονη της να βρει το τελος. Ενας θορυβος ξυπνησε το νου.Επρεπε με κατι να κουρασει το μυαλο της για να μην σκεφτεται κ ποναει.Η πραγματικοτητα ηταν παρουσα,σκληρη κ ασχημη.Επρεπε να τελειωσει μαζι της μια κ καλη.Σταχτη κ καρβουνο η ψυχη της.Ευκολα πεθαινεις αλλα δυσκολα να ζεις.

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΟΣ.Ο ανδρικος χορος.Το ζειμπεκικο δεν σε κανει μαγκα.Πρεπει να εισαι για να τον χορεψεις.Τα παρακατω λογια ειναι ο συμβολισμος του χορου.Σαν τελειωσε ο Διας με τους Τιτανες και τους ξαποστειλε στα Ταρταρα μια για παντα,οταν αντικρισε απο τα υψη του Ολυμπου την γη και τους ανθρωπους που περιμεναν την εκβαση της μαχης χωμενοι στις σπηλιες και στα λαγουμια, με την αγρια φωνη του αρχισε να τραγουδα.-Θα ανεβω κ θα τραγουδησω στο πιο ψηλοτερο βουνο.Και αρχισε να χορευει για πρωτη φορα στους ρυθμους που θυμοταν απο τους Κουρητες,οπως επαιζαν τις ασπιδες τους οταν ηταν  μωρο.Εκει ψηλα ,στα ουρανια.Σβαρνουσε το κορμι του,και εκανε σαλτα ποτε στον Ολυμπο,ποτε στην Οσσα,ποτε στην Πινδο και ποτε στο Πηλιο.Μαζευτηκαν γυρω του οι θεοι και του χτυπουσαν παλαμακια.Βλεπαν τον Δια να σβαρναει την οικουμενη με τον λεβεντικο χορο του.Και απο τοτε με χαρες η λυπες,οι αντρες χορευουν αυτον τον ρυθμο για να ξεχναν τα ντερτια τους,να βγαζουν τα παθη τους.Ο χορος του Ελληνα.

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

ΤΑ ΩΜΕΓΑ


Στη σκια του κεριου κλεινει τα ματια.Την πλησιαζει κ της ψιθυριζει.-Το σημερα ειναι καθορισμενο.-Και τι δεν ειναι?-Το τιποτα.-Γιατι?-Γιατι δεν εχει ωμεγα.-Δεν καταλαβαινω.-Ωμεγα εχει η φωτια,ο ενεστωτας και η ζωη,γι αυτο και σβηνουν.-Τι σημαινει αυτο?Δεν θελω να ερθεις.Δεν θα ερθω γιατι δεν θα γινει.Θα γινει γιατι το σωμα γραφεται με ωμεγα.Βοηθησε με να καταλαβω.Γινε ανορθογραφη κ γραψε το φως με ομικρον,ετσι μονο δεν θα σβησει.Οι δυσκολες στιγες της ψυχης πονανε περισσοτερο απο εκεινες της ζωης.Σε αυτες στοιβαζονται τα αληθινα βασανα,οι πετρες οι ασηκωτες.Ο ιδιος μηδενισμος την τραβηξε στον αγνωστο,δυσκολο ανηφορο.

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ


Σαν δεντρο ολοφωτο ειναι
 τα ονειρα σου,καθε του μπαλα ενας  καημος,καθε παιχνιδι κ χαρα σου.Καθε του μπαλα κ ενα ονειρο που φοβασαι μη σου σπασει.Κ οπως απλωνεις δειλα το χερι σου,μια μπαλα ολοχρυση πεφτει κ σπαει.Γιατι?Δυο δακρυα  κυλησανε απο τα ματια σου,κλαις το πρωτο σου ονειρο που εγινε κομματια.Μα παλι ενα χαμογελο ανθεισαι στα χειλια σου.Το δεντρο ακομα ειναι γεματο απο ονειρα κ στολιδια.

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΑΡΤΥ


To πρωτο μου παρτυ.Αρχιζουν οι ετοιμασιες απο νωρις.Ανοιξα την ντουλαπα.Αδειες οι κρεμαστρες.Τα ρουχα ανακατα,ριγμενα επανω στην  καρεκλα.Ενταξει το εχω το ελαττωμα οτι βγαζω να το πεταω στην καρεκλα.Καλα ολα αυτα αλλα εγω τωρα στο πρωτο παρτυ ,τι φωραω?Το βρηκα!Το μπλε σακακι,την κοκκινη φουστιτσα κ το ριγε ναυτικο μπλουζακι.Κ το κοκκινο μπερεδακι,σαν γαλλιδακι θα ειμαι.Επιχειριση σιδερο.Σιδερωστρα,σιδερο,αγκαλια τα ρουχα κ αρχιζουμε.Το τηλεφωνο χτυπαει σαν δαιμονισμενο.Τρεχω ,μπερδευομαι στο καλωδιο,παει κατω η σιδερωστρα κ το σιδερο.Η ξαδερφη στο τηλεφωνο.Σε μιση ωρα περναω να σε παρω,να εισαι ετοιμη.-Καλα,φιλακια.Φιλακια?Κατι μυριζει!Χριστε μου,το σακκακι κ η φουστα.Καταστροφη!Δεν πρεπει να κλαψω,θα ξεβαξει το ριμελ.Τωρα τι κανω?Αυτην τη σκηνη δεν χρειαζεται να τη φωτογραφισω.Θα μεινει μεσα μου για παντα χαραγμενη¨σιδερωστρα,σιδερο,τα καμμενα ρουχα κ εγω,ολοι στο πατωμα.Στην αγκαλια μου ανθρακες οι θησαυροι μου.Τωρα τι γινεται? Να πω οτι εχω πονοδοντο?Κ να χασω το πρωτο μου παρτυ?Το βρηκα.Σιφουνας αρπαζω το παντελονι κ το βαζω μεσα στις μποτες σαν ιππεας.Ετοιμη για το πρωτο παρτυ.Το σακκακι κ η φουστα με κοιταζουν καρβουνιασμενα απο το πατωμα.Τους κλεινω το ματι. 

;;

ΚΟΥΒΕΝΤΟΥΛΑ ΚΑΙ ΕΔΩ