Δ Ε Λ Φ Ι Ν Ι

ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΘΕΣ/ΝΙΚΗ ΝΟΣΗΛΕΥΕΤΕ Η 26 ΧΡΟΝΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΠΑΝΩΛΗ .ΧΡΕΙΑΖΕΤΕ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΙΝΑΙ 6939327991 Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΣΤΑΥΡΟΜΕΝΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Παρεα οι στιχοι ενος τραγουδιου.Τους αλλαζω.Για μενα ο δρομος ειναι πονος.Νυχτες ηλεκτροφορα συρματα.Κατι νυχτες παγερες.Νυχτες που πεφτει πανω σου το σκοταδι σαν κολαση.Που νομιζεις πως δεν θα ερθει ποτε το ξημερωμα.Νυχτερινο τοπιο που η μονη παρεα ειναι ο πονος.Περπατατε μαζι,ακουμπαει ο ενας πανω στον αλλον.Σε τυλιγει κατασαρκα.Σε σφιγγει και δεν σ' αφηνει.Ο ενας βρισκει καταφυγιο στον αλλον.Ενα καταφυγιο να καταλαγιασει ψαχνει ο πονος.Οταν δεν το βρισκει γινεται πιο σκληρος.Πιο κοφτερος και οπου σε βρει σε μαχαιρωνει,εως οτου σε ρημαξει.Αν εισαι δυνατος τα βγαζεις περα.Αν οχι,σε βουλιαζει,σε κανει ναυαγο.Και εσυ θελεις να βρεις την ηρεμια της ψυχης σου.Να μην χασεις το νοημα της ζωης.Και ερχεται ο χρονος και κυλαει σαν νερο αναμεσα στα δαχτυλα.Ο χρονος ξεθωριαζει τον πονο,δεν μπορει ομως να τον διωξει.Μενει καλα κρυμμενος στην ψυχη.Και ερχεται κατι νυχτες παγερες.

Μεσα στην γιορτινη ατμοσφαιρα των ημερων,πεντε λεπτα απο τον χρονο μας ας τον διαθεσουμε για να προσφερουμε το μεγαλυτερο δωρο.Δωρο ζωης στους συνανθρωπους μας.Οχι χρηματα.ΑΙΜΑ.Ας δωσουμε αιμα.Ολοι μας σε καποια στιγμη της ζωης μας θα ερθουμε  σε αυτην την θεση.Αν κανουμε μια επισκεψη σε ενα ογκολογικο παιδιατρικο τμημα ενος νοσοκομειου εκει θα καταλαβουμε και θα ξαναβρουμε τον ανθρωπο μεσα μας.Πεντε λεπτα απο τον χρονο μας,μια ολοκληρη ζωη για αλλους.ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ .

Ο Γιωρικας και ο Κωστικας  δυο καρδιακοι φιλοι καθονται στο καφενειο του χωριου.Ηρωας ο Κωστικας,γιατι πηγε απο το χωριο στην Θεσσαλονικη.-Λεει ο Γιωρικας στον Κωστικα:Πως τα καταφερες και κατεβηκες?πως δεν εχασες τον δρομο?-Θα σου πω το μυστικο,για να πας και εσυ στην Θεσσαλονικη και να μην χαθεις του λεει ο Κωστικας.Θα ακολουθησεις τις γραμμες του τρενου,αλλα καημενε μου δεν θα κατεβεις καθολου απο τις γραμμες για να μην χασεις τον δρομο.Την αλλη μερα ο Γιωρικας  ολο χαρα ξεκινησε να παει στην Θεσσαλονικη.Ανεβηκε πανω στις γραμμες και τις ακολουθουσαι για να μην χαθει.Ξαφνικα ακουει το σφυριγμα του τρενου,αλλα αυτος δεν κατεβεναι πανω απο τις γραμμες με τιποτε.Χαζος ειμαι σκεφτοταναι να χασω τον δρομο?Τον παταει το τρενο στο νοσοκομειο οΓιωρικας.Μετα απο λιγες μερες γυριζει στο χωριο.Παει να τον δει ο Κωστικας στο σπιτι .Εκει που μιλουσανε ακουγεται να σφυριζει  η χυτρα.Πεταγεται ο Γιωρικας την δινει μια στο πατωμα,εγινε κομματια.-Εζαντηνες Γιωρικα,ντο φτας?του λεει ο Κωστικας. -Αυτα πρεπει να τα σκοτωνεις απο μικρα.Οταν μεγαλωσουν γινονται τρενα και πατανε τον κοσμο.

Επείγον: Αίμα και αιμοπετάλια για τον 5χρονο Περικλή Βενέτη. Νοσηλεύεται στο Ν. Παίδων Αγία Σοφία, στον 6ο όροφο του ΚΕΘ, τηλ. 210 2410000.

Αναμνησεις που μας κανουν να γελαμε.Πραγματα αστεια.Οπως αυτα που σκαρωσανε οι δυο ξαδερφες στην γιαγια τους.Η μια εκανε τα σχεδια και η αλλη ηταν το εκτελεστικο οργανο.Βαλανε στο ματι την ζυμη της γιαγιας τους.Η γιαγια εκανε εφταζυμα κουλουρια για να τα παει στην εκκλησια.Ολη την μερα παιδευοτανε να φτιαξει αυτην την ζυμη ηθελε τις εγγονες της κοντα της για να την βοηθησουν.Οχι ομως να βαλουνε τα χερακια τους στην ζυμη.-Ελεγε η γιαγια-Κοπανισε το κιμινο, φερτε τα δαφνοφυλλα να τα βρασουμε,τρεις φλυτσανες δαφνονερο θα χρειαστουμε κοριτσια.Μια χουφτιτσα κιμινο,μια χουφτιτσα κολιαντρο.Πιαστε το λαδι,δυο φλυτσανες,οχι γεματες,αλλες δυο ζαχαρη και γαλα.Εφτα αυγα οσα και τα θαυματα του κοσμου.Δυο φλυτσανες αλευρι,λιγο αλατακι και τωρα θα ριξουμε το προζυμι και αρχιζει το ζυμωμα.Εφτα φορες να ανεβει και εφτα φορες να ζυμωθει.Κουραστηκε η γιαγια αλλα σε λιγο θα μοσχοβολαει ο κοσμος,θα ευφρανθουν οι ουρανοι.Παω λιγο να ξεκουραστω εως οτου φουσκωσει ειπε η γιαγια.Και μεινανε οι δυο ξαδερφες και το ζυμαρι.-Φερε το ξυδι,θα τα κανουμε πιο τραγανα τα κουλουρια ειπε η μια.-Φοβαμαι ειπε η αλλη,θα μας δειρει η γιαγια.-Μην φοβασαι,θα φουσκωσουν πιο γρηγορα.Και ριξανε το ξυδι στο ζυμαρι.Ηζυμη εκατσε.Αφρισε  και χυθηκε στο πατωμα.Γεμισε παντου ζυμαρι.Ερχεται η γιαγια.Μονο εγκεφαλικο που δεν επαθε.-Να ξινισει η ζυμη μου ετσι ξαφνικα?Να αφρισει?Τι επαθα η δολια?Ουτε που μπορουσε να φανταστει οτι ηταν εργο των εγγονων της.Γιαγια ειπανε και οι δυο με ενα στομα.Καποιος περασε και ματιασε την ζυμη.  

Το ονειρο απλωσε το χερι στην σκεψη και ξεκινησαν το ταξιδι τους.Πανω απο την θαλασσα.Οι γλαροι ειχαν αραξει στα βραχια,λες και περιμεναν ενα σινιαλο του ηλιου να σηκωσουν το ονειρο στον ουρανο.Το ονειρο των γλαρων.Το ονειρο των βραχων.Το ονειρο των ανθρωπων,που το εμπιστευθηκαν στις φτερουγες των γλαρων.Ονειρο νοτισμενο απο την αλμυρα της θαλασσας.Ονειρο γαλαζιο.Μεσα απο το θολωμενο τζαμακι του μυαλου,η σκεψη δεν μπορουσε  να διακρινει πια τιποτε.Οι γεφυρες με τον εξω κοσμο ειχαν βουλιαξει.Ειχαν καταποντιστει.Σκεψεις σαν φωτογραφιες,παιρνουν σαρκα και οστα.Φωλιαζουν στην ψυχη.Αποκτουν εξουσια και καθοριζουν πορειες.Παιζουν κρυφτο.Τρεμοσβηνουν σαν την φλογα του κεριου.Ο ανθρωπος δεν γεννηθηκε για να απολαμβανει την ευτυχια.Γεννηθηκε για να δοκιμαστει σε μια προδιαγεγραμμενη πορεια.Ονειρο και σκεψεις σβηνουν μεσα σε ενα συννεφο.Σε ενα αντιφεγγισμα μιας αστραπης.  

Ο καπετανιος.Λιγομιλητος και σοβαρος.απομακρος με ρυτιδιασμενο προσωπο και ματια σκουρα αλλα φωτεινα απο της μνημες του.Η ζωη του βαρκα στο πελαγος,χωρις ροτα και κουπια.Με ενα γλαρο για τιμονιερη και ενα σεντουκι βοτσαλα για αποσκευες.Η θαλασσα εγραψε οτι ηθελε πανω στην ψυχη του και τωρα καθοταν και προσπαθουσε να συλλαβισει τα σημειωματα της ψυχης του.Μια βολτα στο χαμενο παραμυθι της ζωης του.Ενα ταξιδι στα οσα περασε και γνωρισε.Το παραμυθι αστραφτερο η πραγματικοτητα θολη.Το χτες χανεται στο σκοταδι.Μεσα απο τα λαθη μου γνωρισα εμενα.Ολα ειναι μοιραια στην ζωη μας.Καθε κινηση καθε σκεψη, καθε τι καινουργιο,ολα εχουν την μοιρα.Αφησε τις σκεψεις στους ανεμους για να μην γινονται τις νυχτες εφιαλτες και ερχονται στα ονειρα του.Δεν μπορει να ζησει χωρις την θαλασσα.Τωρα την βλεπει μονο απο μακρια.Ε ρχεται η βοη απο τα κυματα σαν ψιθυρος  στ' αυτια του. Της στελνει χαιρετισματα με τους γλαρους. Με την καφτρα του τσιγαρου να ειναι τωρα ο μοναδικος φαρος της ζωης του και το κεφαλι σκυφτο προχωραει στο στεριανο  δρομο της ζωης του.

Ελατε   να ταξιδεψουμε  μαζι.Μεσα απο φωτογραφιες.http://wwweliz.blogspot.com

Δυο φιγουρες.Η μια απεναντι στην αλλη.Η μια με προσωπο ανεκφραστο,τα ματια αδεια που βλεπουν χωρις να κοιταζουν,τα χειλια που καποτε γελουσαν τωρα μια ισια γραμμη.Κοιταζει και δεν βλεπει την μικρη φιγουρα απεναντι της.Το μικρο χερακι απλωνεται.-Πιασε μου το χερι,παρε δυναμη απο μενα και ας ειμαι μικρη.Ασε με να φερω το φως στα ματια σου,το γελιο στα χειλια σου.Δειλα απλωνεται το χερι,να πιασει την μικρη παλαμη αλλα τραβιεται αποτομα σαν το χτυπημα της γροθιας στην κοψη του ξυραφιου.-Ακου αυτα που θα σου πω.Μαθε να ζεις την χαρα,που οταν την εχουμε δεν την καταλαβαινουμε.Την παιρνουμε σαν υποχρεωση της ζωης στο προσωπο μας λες και μας την χρωσταει.Ενω τον πονο...τον πονο τον βιωνουμε απο την κορυφη εως τα βαθυ της καρδιας μας.Η χαρα φευγει κ ερχεται κ πολλες φορες δεν αφηνει τιποτε μεσα μας.Ο πονος ομως και τι δεν μας αφηνει.Να μαθεις να ξεχωριζεις τις επιθυμιες σου απο τα θελω σου.Κουρελιασε το τιποτε.Κανωντας τα χερια της ασπιδα γυρω απο το σωμα της,καθως το φως ακολουθουσε τον ηλιο,στο λυκοφως πηρε το μοναχικο της μονοπατι αφηνοντας πισω της πατημασιες βαθιες,ραγισμα στον τοιχο που αφηνε πισω της.  

Τα παιδια ολου του κοσμου,ψαχνουν οραμα να βρουν.
Μα κανεις δεν τους το δινει,και αυτα παραστρατουν.
Μα η ωρα που θε να ερθει,ολοι θε να εκπλαγουν.
Οτι σπειρουν θα θερισουν,και μπροστα τους θα το βρουν.
Μη νομιζουν θα γλυτωσουν,κρατος και ολοι οι αρχηγοι.
Απ την μπορα που βρονταει,θα ρθει κ η αστραπη.
Που΄στε δασκαλοι σπουδαιοι,που σαι μανα αγαπητη.
Να μορφωσεις τα παιδια σου με αγωνα και αρετη.
Ας προφτασουν οι αγγελοι,να γλυτωσουν τα παιδια.
Απο αυτην την συμφορα.

Η γιαγια λατρευαι την μικρη εγγονη της.Της ειχε μεγαλη αδυναμια,γιατι ηταν  το πρωτο της εγγονι.Αποφασισε εκεινο το καλοκαιρι να παρει την μικρη μαζι της να πανε διακοπες.Η γιαγια ειχε ενα ωραιο σπιτι,αλλα ενα ακομα πιο ομορφο μπαλκονι γεματο γλαστρες επανω στα γκαγκελα κρεμμασμενες. Εκεινο το πρωινο κατεβασε τις γλαστρες και με την βοηθεια της μικρης ετοιμαστηκαν να τις περιποιηθουν.Η γιαγια πηγε να παρει χωμα για τα λουλουδια.Η μικρη χαζευε τα λουλουδια.Καποια στιγμη σηκωθηκε και πηγε προς τα γκαγκελα για να δει το μερος που κρεμμονταν οι γλαστρες,απο την μεσα πλευρα ευτυχως.Μια ιδεα της ηρθε στο μυαλο.Να βαλει το κεφαλι της μεσα στην ζαρτινιερα που ηταν οι γλαστρες.Εσκυψε και εβαλε το κεφαλι της .Γυριζε γυρω γυρω εως οτου βαρεθηκε.Κανει να βγαλει το κεφαλι της,αλλα τιποτε.Ειχε σφηνωσει μεσα στην ζαρτινιερα.Κρυος  ιδρωτας την ελουσε.Αρχισε να κλαιει κ να ζηταει βοηθεια.Τρεχει η γιαγια της εντρομη,κοσμος ειχε μαζευτει κατω απο το μπαλκονι.-Βοηθεια γιαγιακα, δεν βγαινει το κεφαλακι μου,καντε κατι ελεγε με κλαμματα η μικρη.Η γιαγια τα ειχε χαμενα.Ευτυχως καποιος σκεφτηκε και φωναξε εναν σιδερα.Εκοψε την ζαρτινιερα και τα καγκελα κ απελευθερωσε το ξεροκεφαλο του μικρου διαολου. 

Ανασυρω απο το σεντουκι της γιαγιας ιστοριες,απο αλλες εποχες,αλλα ηθη κ εθιμα.Εναν αλλο τροπο ζωης.Τοσο ξενο αλλα κ τοσο ωραιο.Γιαγια,πες μου πως γνωρισες τον παππου.Το προσωπο της παιρνει ενα πονηρο υφος και ενα σκανταλιαρικο χαμογελο ανθισε στα χειλια της.Ψηλος κ λεπτος με φαρδιες πλατες,με προσωπο σοβαρο,βλεμμα ζωηρο αν και καποτε μελαγχολικο,οι κινησεις του σβελτες και η φωνη του δυνατη,αλλα κ τρυφερη σαν βελουδο.Ηταν αγαπητος σε ολο το χωριο κ παντα περιποιημενος μεσα στην στολη του κοζακου.Ενα κυριακατικο απογευμα του Μαη,εξω απο το χωριο ,στα αλωνια,γινοταν ο χορος των νεων.Τα αγορια κ τα κοριτσια ντυμενα με τα καλυτερα τους ρουχα,χορευαν ζωηρα τοπικους χορους,ενω οι πιο γεροι τους καμαρωναν.Τα ματια του παππου σταματησαν επανω σε μια λεπτη,μελαχρινη κ σοβαρη κοπελα που γελουσε με τις φιλες υης.Ο παππους εσκυψε στον φιλο του και ζητησε να μαθει ποια ειναι.Μ αρεσει αυτο το κοριτσι.Απο την αλλη μερα αρχισε να ξημερωβραδιαζεται εξω απο το σπιτι της γιαγιας.Εστειλε σε ενα μηνα τον πατερα του να την ζητησει για γυναικα του.-Ειναι μικρη ακομα του ελεγε η μανα της.-Δεν πειραζει απαντουσε.Σε παρακαλω πες το ναι,ελεγε ο παππους.Με τα πολλα καταφερε ο παππους να πεισει την μανα της κ ξεκινησε με τους γονεις του μια Κυριακη να γινουν οι αρραβωνες με τον συνηθισμενο παιχνιδιαρικο τροπο του εθιμου.Χτυπησε την πορτα κ περιμενε.-Ποιος ειναι?ρωτησε η μανα της?-Κυνηγοι!απαντησε ο παππους.-Και τι θελετε?-Μια τρυγονα πεταξε στο σπιτι σας κ κρυβετε.Ανοιξτε να την πιασουμε.-Δεν κρυβετε καμια τρυγονα εδω.-Την ειδαμε που μπηκε εδω μεσα.καπου ειναι κρυμμενη.Ανοιξε η μανα της την πορτα κ αφου τους εβαλε μεσα, τους ειπε.-Ψαξτε οσο θελετε.Τετοιο πουλι  δεν υπαρχει στο σπιτι.-Για  φερε τα αλλα πουλια που εχετε στο σπιτι,να δουμε μηπως ειναι αναμεσα τους η τρυγονα μας.Βγηκε η μικρη αδερφη της γιαγιας.-Οχι δεν ειναι αυτη!Ομορφη σαν την δικια μας την τρυγονα δεν ειναι.Τοτε φωναξε την γιαγια η μανα της.Αυτη ειναι η τρυγονα μας,πρεπει να μας την δωσεις.Ειναι αυτη που κυνηγουσαμε κ μας εφυγε.Εχουμε εναν αξιο αετο.Μαζι θα ζευγαρωσουν.Και τοτε αρχιζε το γλεντι.Μνημες τρυφερες,βγαλμενες απο το ξεχασμενο σεντουκι της γιαγιας.          

Το τιμονι στα χερια της σανιδα σωτηριας.Οι κομποι των δαχτυλων ασπροι.Φρεναρησε αποτομα κ σταματησε.Περπατησε αργα και ασκοπα με αδειο το μυαλο.Αρχισε να παιρνει πετρες και να τις πεταει ασκοπα, μεxρι που βαρεθηκε να σημαδευει την απογνωση.Το αδειο μεσα της την καταπινε και οι κινησεις της δεν της ανηκαν.Επρεπε να κανει κατι.Αλλα γιατι αφου δεν ενιωθε τιποτε.Ηταν ηδη νεκρη.Περιεργα εγινε θεατης του εαυτου της στο κεντρο της σκηνης επαιζε εναν ρολο,καλο κακο δεν ειχε σημασια.Σημασια ειχε πως ηταν πρωταγωνιστρια ενος δραματος που δεν ειχε μαθει τα λογια κ επρεπε μονη της να βρει το τελος. Ενας θορυβος ξυπνησε το νου.Επρεπε με κατι να κουρασει το μυαλο της για να μην σκεφτεται κ ποναει.Η πραγματικοτητα ηταν παρουσα,σκληρη κ ασχημη.Επρεπε να τελειωσει μαζι της μια κ καλη.Σταχτη κ καρβουνο η ψυχη της.Ευκολα πεθαινεις αλλα δυσκολα να ζεις.

Στη σκια του κεριου κλεινει τα ματια.Την πλησιαζει κ της ψιθυριζει.-Το σημερα ειναι καθορισμενο.-Και τι δεν ειναι?-Το τιποτα.-Γιατι?-Γιατι δεν εχει ωμεγα.-Δεν καταλαβαινω.-Ωμεγα εχει η φωτια,ο ενεστωτας και η ζωη,γι αυτο και σβηνουν.-Τι σημαινει αυτο?Δεν θελω να ερθεις.Δεν θα ερθω γιατι δεν θα γινει.Θα γινει γιατι το σωμα γραφεται με ωμεγα.Βοηθησε με να καταλαβω.Γινε ανορθογραφη κ γραψε το φως με ομικρον,ετσι μονο δεν θα σβησει.Οι δυσκολες στιγες της ψυχης πονανε περισσοτερο απο εκεινες της ζωης.Σε αυτες στοιβαζονται τα αληθινα βασανα,οι πετρες οι ασηκωτες.Ο ιδιος μηδενισμος την τραβηξε στον αγνωστο,δυσκολο ανηφορο.

To πρωτο μου παρτυ.Αρχιζουν οι ετοιμασιες απο νωρις.Ανοιξα την ντουλαπα.Αδειες οι κρεμαστρες.Τα ρουχα ανακατα,ριγμενα επανω στην  καρεκλα.Ενταξει το εχω το ελαττωμα οτι βγαζω να το πεταω στην καρεκλα.Καλα ολα αυτα αλλα εγω τωρα στο πρωτο παρτυ ,τι φωραω?Το βρηκα!Το μπλε σακακι,την κοκκινη φουστιτσα κ το ριγε ναυτικο μπλουζακι.Κ το κοκκινο μπερεδακι,σαν γαλλιδακι θα ειμαι.Επιχειριση σιδερο.Σιδερωστρα,σιδερο,αγκαλια τα ρουχα κ αρχιζουμε.Το τηλεφωνο χτυπαει σαν δαιμονισμενο.Τρεχω ,μπερδευομαι στο καλωδιο,παει κατω η σιδερωστρα κ το σιδερο.Η ξαδερφη στο τηλεφωνο.Σε μιση ωρα περναω να σε παρω,να εισαι ετοιμη.-Καλα,φιλακια.Φιλακια?Κατι μυριζει!Χριστε μου,το σακκακι κ η φουστα.Καταστροφη!Δεν πρεπει να κλαψω,θα ξεβαξει το ριμελ.Τωρα τι κανω?Αυτην τη σκηνη δεν χρειαζεται να τη φωτογραφισω.Θα μεινει μεσα μου για παντα χαραγμενη¨σιδερωστρα,σιδερο,τα καμμενα ρουχα κ εγω,ολοι στο πατωμα.Στην αγκαλια μου ανθρακες οι θησαυροι μου.Τωρα τι γινεται? Να πω οτι εχω πονοδοντο?Κ να χασω το πρωτο μου παρτυ?Το βρηκα.Σιφουνας αρπαζω το παντελονι κ το βαζω μεσα στις μποτες σαν ιππεας.Ετοιμη για το πρωτο παρτυ.Το σακκακι κ η φουστα με κοιταζουν καρβουνιασμενα απο το πατωμα.Τους κλεινω το ματι. 

Hσυχια.Το βλεμμα χανεται στο γαλαζιο της θαλασσα σας.Δυνατο σοκ.Βλεπει τη ζωη να περνα μπροστα απο τα ματια της σαν κινηματογραφικη ταινια.Ζει ξανα,αντιμετωπιζει με το ματι του θεατη,τα ονειρα,τις αγωνιες,τις ελπιδες κ τις απογοητευσεις της.Ξαναζει στιγμες απολυτης ευτυχιας, που σταματα να ζει το σημερα,που η ψυχη της αιμορραγει κ η καρδια της γινεται κομματια,στιγμες που νομιζει οτι χανεται αλλα συνεχιζει να ζει,στιγμες γεματες βασανιστικα ερωτηματικα.Ποναει,αρνειται ομως να συμβιβαστει.Ο πονος ειναι η γνωση του εαυτου σου.Γυριζει το βλεμμα κ ειναι απεναντι της.Το ιδιο πετρινο προσωπο.-Εσυ εισαι?-Εγω ειμαι.-Η φωνη της συνειδησης σου.Ο εαυτος σου.-Γιατι δεν μιλουσες νωριτερα?που ησουν?Ετσι νομιζεις?Παντα σου μιλαω κ παντα ειμαι μεσα σου.Αλλα πολλες φορες  χαθηκες στους ηχους κ τους θορυβους γυρω σου.Παλεψε μην τα παρατας.Παλι σιωπη.Παλι εφυγες.Θελω να ξαναγινω το ατιθασο παιδι που υπηρχε.Να παιξω,να γελασω.Να το ξαναγνωρισω.Να το κρατησω ξανα απο το χερι.Θα μπορεσω?Στην λεαινα που μεγαλωσε με τα πρεπει κ αντιμετωπιζει τα γουσταρω.

Το χαζευαι στην αυλη του σπιτιου τους.Οταν την ανεβαζε ο πατερας της κ την πηγαινε  βολτα ενιωθε σαν βασιλισσα.Το γυροφερναι κ μια σκεψη της ηρθε στο μυαλο.Θα το οδηγουσε.Ελα ομως που ηταν 12 χρονων κ δεν εφταναν τα ποδια της στο πενταλ.Σκεφτοταν τι να κανει.Μια ιδεα της ηρθε.Τα ψηλα παπουτσια της μαμας της,που αν κ θα ηταν μεγαλα θα ταγεμιζε με χαρτια  κ θα ηταν ολα ενταξει.Σαν τον κλεφτη μπηκε στο σπιτι,πατωντας στις μυτες πηρε τα ψηλοτακουνα παπουτσια,χαρτια δεν βρηκε,αλλα υπηρχε το βαμβακι κ τα κλειδια του τρακτερ.Φορωντας τις γοβες που τις ηταν σαν βαρκες,ανεβηκε επανω  κ το εβαλε μπρος.Δεν μπορουσε να βαλει ταχυτητα.Τα ποδαρακια της αν κ φορουσε ψηλα τακουνια δεν εφταναν στο πενταλ.Φυγανε τα παπουτσια απο τα ποδια της.Εσκυψε κ ξαφνικα η μπλουζα της πιαστηκε στον λεβιε των ταχυτητων κ κρεμμαστηκε εκει.Κρυος ιδρωτας την ελουσε.Το τρακτερ δουλευε.Ακουστηκε η αλλαφιασμενη φωνη του πατερα της.Ο ανθρωπος ακουγε να δουλευει το τρακτερ,αλλα επανω κανενας.Ανεβηκε να δει τι συμβαινει κ του ηρθε νταμπλας.Γυρνωντας η πιτσιρικα του λεει.Τι με κοιτας?ηθελα να παω βολτα.Η συνεχεια?Αφουτην κατεβασε χανωντας ο ανθρωπος χρονια απο την ζωη του εφαγε το ξυλο της χρονιας της.

Oλες για μενα εχουν μια ξεχωριστη θεση.Δεν θα πω τα ονοματα τους,οταν διαβασουν θα καταλαβουν.Μαγειρευεις κ προσπαθεις να γλυκανεις τις δυσκολες στιγμες μου ολη την μερα,βλεπω μεσα απο το θολο τοπιο μου να βγαινει ο ηλιος,ξεχνιεμαι μεσα απο τις φωτογραφιες σου μεσα απο το στουντιο σου,ταδε εφη τα λογια σου βαλσαμο για μενα,ξαναγινομαι μανα, γυναικα,μεσα απο την ηρεμια των νερων τις λιμνης σου γαληνευω,γινομαι χαδιαρα γατα,ξεχνιεμαι απο τις ταινιες σου,φοραω ψηλοτακουνες γοβες,τραγουδαω τα ιταλικα σου τραγουδια,βλεπω τα παιχνιδια με την τιγρη κ η τελευταια με τα υπεροχα λογια ψυχης.Ειστε ολες μοναδικες.

Με τον μανδυα της μοναξιας,περπατας.Η μονη σου συντροφια,να προσπαθει να σου ζεστανει την παγωμενη σου καρδια.Σε τυλιγει κ θελει να σε προστατεψει απο τα χτυπηματα.Στα χερια σου κανεις θρυψαλα το ποτηρι με τα φαρμακια που πινεις.Η σκοτεινη νυχτα σε καταπινει,με μονο φαρο την καφτρα του τσιγαρου που εχεις στα χειλια. Ομανδυας της μοναξιας κ εσυ γινατε ενα κ περπατατε μαζι το μονοπατι της ζωης.Η σκεψεις σας ακολουθουν κ θελουν να μαθουν το γιατι.Ο μανδυας της μοναξιας σε τυλιγει κ σε αγκαλιαζει σφιχτα,δεν αφηνει κανεναν να σε πλησιασει,να  σε  πληγωσει,να σου κανει κακο.Γινατε Ενα.

-Γιαγια,θα μου πεις μια ιστορια?Τα ματια της γιαγιας φωτιστικαν,το προσωπο της ελαμψε.Ανοιξε το σεντουκι που ειχε φυλαγμενες της μνημες της κ αρχισε.-Πουλιμ ,οταν πηραμε τον δρομο της φυγης ειχαμε ενα καρο,μεγαλο μακρυ κ γερο,οπου ηταν ζεμενα τεσσερα αλογα.Πισω ειχαμε βαλει τα βαρελακια με τον γκαβουρμα,τα τσουβαλια με τα ψωμια κ τα αλλα τροφιμα κ τα εφοδια.Η μερα ηταν κρυα κ στον ουρανο βαρια συννεφα.Ακομα κ ο Θεος μας κατατρεχει.Στην κολαση πηγαιναμε.Αφηναμε το σπιτι μας για παντα.Ενα μεγαλο καραβανι απο προσφυγες ξεκινουσε.Οι χωρικοι εφευγαν αφηνοντας πισω τους ανοιχτες τις πορτες των σπιτιων τους.Μερικοι σταματουσαν και φιλουσαν τη γη.Το χωριο αδειαζε.Ξαφνικα μια δυνατη μπορα ,αστραπες κ βροντες,χοντρη βροχη επεφτε απο τον σκοτεινιασμενο ουρανο.Σκεπασε ,σαν να μην υπηρχε ποτε το χωριο καπου στα βαθη του Καυκασου.Τα πανυψηλα βουνα,χαμενα στα συννεφα ,δεν φαινονταν καθολου.Αδειαζαν τα ελληνικα χωρια κ οι ανθρωποι τους,σαν μυρμηγκια ,στον υγρο κ αφιλοξενο δρομο της ξενιτιας.Τα νερα ετρεχαν στους ερημους δρομους σαν τα δακρυα που πλημμυριζαν τα ματια των ανθρωπων.Μνημες απο το σεντουκι της γιαγιας 

Μια γροθια στο τζαμι.Το αιμα πλημμυριζει το πατωμα.Δεν νοιωθει τον πονο.Ακουει μονο την κραυγη.Αφησε με εδω να πεθανω.Ανοιγει την πορτα και τρεχει να τον παρει αγκαλια.Εδω ειμαι,κοντα σου.Την κοιταζει ,βλεπει τα αιματα σταχερια.Σε παρακαλω ασε με εδω.-Δεν γινεται.Τι να κανω,πως να σε βοηθησω?-Δεν μπορεις.Τα χερια αγκαλιαζουν το πονεμενο του κορμι.Θελουν να του δωσουν δυναμη,να να του πει λογια παρηγοριας,να παρει τον πονο απο το κορμι του.Χαιδευει το αγαπημενο του προσωπο.Τα σημαδια απο τα χερια θα κλεισουν.Τα σημαδια στην καρδια ειναι βαθια και δεν κλεινουν ποτε.

Υπαρχουν ανθρωποι με αθωα καρδια?Ναι υπαρχουν.Και ειναι ανθρωποι ζεστοι γεματο αγαπη γιαυτους που ξερουν οτι τους δεχονται ετσι οπως ειναι.Θελουν κοντα τους αυτους που αγαπουν,τρεχουν να κουρνιασουν στη αγκαλια τους.Δειχνουν την αγαπη τους με τον δικο τους ξεχωριστο αθωο κ πολλες φορες αστειο τροπο.Τους τραβανε απο το χερι για να τους ταισει,να παιξει μαζι τους,να τους περιποιηθει.Ειναι τοσο αθωοι με τις απλες απαιτησεις που εχουν.Αν τους δουμε εξω θα τους κοιταξουμε με Οικτο.Ποσο λαθος κανουμε.Ειναι οι ανθρωποι με το συνδρομο ΝΤΑΟΥΝ.Τοσο αθωοι,αλλα κ τοσο Υπεροχοι. 

Tρεμοπαιζουν οι ωμοι,τα ματια κλεινουν,τα χερια σηκωνονται ψηλα κ αρχιζει ο χορος σε μεθυστικη εκσταση.Τα βηματα γινονται ολο κ πιο γρηγορα,κοφτα κ βιαια.Δονειται  κ τιναζεται θαρρεις αστραπες κ βροντες διασχιζουν το κορμι.Γυροφερνει το κεφαλι ρυθμικα,οπως οι δερβισηδες.Χορευει σε σκοπους πυρριχιους,σηκωνει το προσωπο ψηλα,σαν να ακουγονται μουσικες απο ουρανιους λυραρηδες κ καποιες φορες βγαινουν κραυγες δυνατες.Ξαφνικα τα χερια κατεβαινουν κατω,σαν σπαθια.Ανοιγουν τα ματια κ χανονται μακρια.Ξανασηκωνονται τα χερια προς τον ουρανο με ορμη,μετεωριζε τα ποδια εναλλαξ,με ζωηρα αλματα,οι χτυποι των ποδιων γινονται πιο εντονοι,με δυνατους γδουπους.Βγαινει μεσα απο ενα ονειρο σε ενα χορο θεικο.Παταει στη γη κ παταει το θανατο.Απλωνει τα χερια ψηλα κ αγγιζει την αθανασια.Χορευει τον ΠΥΡΡΙΧΙΟ. 

Τα φυτεμενα κοτοπουλακια.Σε ενα χωριο πριν πολλα χρονια,μια πιτσιρικα σκετος διαολος καθοταν και εβλεπε στην αυλη του σπιτιου της τα κοτοπουλακια να τρεχουν στην αυλη.Μια φαεινη ιδεα της ηρθε στο μυαλο.Να φυτεψει τα κοτοπουλακια.Πηρε ενα φτυαρι κ αρχισε να ανοιγει τρυπες στην αυλη.Εστησε καρτερη στα αμεριμνα κοτοπουλακια κ τα επιασε.Με πολυ μεγαλη προσοχη αρχισε να φυτευει τα κοτοπουλακια.Αφου τελειωσε το φυτεμα πηρε  ενα κουβαδακι κ αρχισε να τα ποτιζει.Ηρθε τρεχοντας ο πατερας της κ του ηθε το σοκ της ζωης του.Τι κανεις εδω την ρωταει?Κ ολο υφος δεκα καρδηναλλιων απαντα ο μικρος διαολος.Εσυ πως ποτιζεις τα λουλουδια για να μεγαλωσουν?εγω ποτιζω τα κοτοπουλακια για να μεγαλωσουν πιο γρηγορα.

Ενα πακετο τσιγαρα,ενα τασακι γεματο αποτσιγαρα  κ βλεμα χαμενο στο πουθενα.Η ψυχη αδεια απο συναισθηματα.Σκεψεις τρεβιλιζουν το μυαλο πολλες.Αγνωστη μεταξυ αγνωστων,μονη αναμεσα σε πολλους.Δρομος σκοτεινος η ζωη του καθενος ακουγεται απο καπου.Δεν εχω πια καιρο,η ψυχη μου ειναι παρεισακτη,της μοναξιας το φορτηγο ερχεται ολοταχως σε μενα.Ειναι πολλα αλλα δεν φτανουν οι λεξεις,τοσα πολλα σαν κυμματα σε βραχο.Χαμογελο πικρο σαν την νικοτινη στο στομμα.Σσσ...μην το ψαχνεις αλλο πια.Ηρθε της μοναξιας το φορτηγο.

Δυο τριανταφυλλα θλιμμενα,χαρισμενα στον φιλο μου τον ταξιδευτη.Μνημες γεματες απο εκεινον.Μια καρδια μεσα στην λασπη,ενα παγωμενο χαμογελο στο στομα,χειλια ξεραμενα .Δρομος σκοτεινος η ζωη του,επανω σε μια μηχανη να τρεχει σαν τον ανεμο.Ενα φορτηγο  χωρις φρενα μια βροχερη νυχτα,εκοψε την ζωη.Εκοψε της μνημες του κ χαθηκε.Δυο τριανταφυλλα θλιμμενα για τον ταξιδευτη. 

Mεσα απο την φωτογραφια με κοιτας.Τωρα που σε χρειαζομαι δεν εισαι εδω.Πως να σου απλωσω το χερι να παρω δυναμη?Με κοιτας σαν την τελευταια φορα που δεν μπορουσες να μου μιλησεις,πριν φυγεις.Τοτε που στα ματια σου καθρεπτιζοταν ολη η λυπη που θα φυγεις κ δεν θα μπορουσες να εισαι κοντα μου.Μου επιασες το χερι για να μου δωσεις κουραγιο.Ανοιξες την αγκαλια σου κ με εσφιξες αδυναμα.Σκουπισες τα δακρυα που ετρεχαν.Ηθελες να φυγεις γιατι ηξερες που θα πας.Ετσι μου εγραψες με τρεμμαμενα χερια.Κ τωρα ανοιγω το κιτρινιασμενο φυλλο χαρτιου κ το διαβαζω.Σηκωνω τα ματια στην φωτογραφια σου κ σε κοιταω.Θα ερθω κοντα σου να σου μιλησω.Αλλα δεν μπορω να σου απλωσω το χερι για να παρω δυναμη.Ουτε θα ακουσω πουθενα να μου μιλας. Εφυγες αλλα ερχεσαι στα ονειρα μου,εκει που οταν ξυπναω δεν σε βρισκωκ οταν πιανω τα χερια μου ειναι παγωμενα χωρις την δικια σου ζεστασια.Μεσα απο μια φωτογραφια μονο με κοιτας.     

Απο ενα καπριτσιο της μοιρας ετυχε να γνωρισω τον ΝΙΚΟ ΡΑΜΜΟ. Οταν μπηκα στο BLOG του και διαβασα τον τοπο καταγωγης του σοκαριστικα. Για μενα το χωριο του ειναι σταθμος στο πιο κρισιμο σημειο της ζωης μου. Τι παιχνιδια παιζει η μοιρα.  Θα πω με το χερι στην καρδια απο τα προσωπικα σου που διαβασα. Εχεις καυστικο χιουμορ και αυτοσαρκασμο. Διαβαζοντας σε ειδα, είδα την ζωη σου σε μια σταση στο σταθμο του Μοναχου. Συμφωνω με αυτον που προσευχεται και ειδε τα ματια σου . Η μονη ευχη που σου δινω να προσεχεις τονΝΙΚΟ πουλιμ. 

Δυσλεξια το αγνωστο προβλημα που βασανιζει  τα παιδια μας.Οι δυσλεξικοι ειναι συνηθως εξυπνοι και δημιουργικοι.Ο Αινσταιν.Εντισον,Λεοναρτο Ντα Βιντσι,Τομ Κρουζ,Σερ,Ροντιν,ειναι ολοι δυσλεξικοι.Η δυσλεξια ομως δεν τους σταματησε να διαπρεψουν ως διασημοι καλλιτεχνες.εφευρετες,επιστημονες.Το πετυχαν γιατι τους συμπαρασταθηκαν,επειδη πιστεψαν στον εαυτο τους,γιατι προσπαθησαν.Η δυσλεξια δεν σταματα το παιδι να πετυχει,αρκει να διαγνωσθει σωστα κ εγκαιρα,να βοηθηθει,να εμψυχωθει,να αγαπηθει κ να προσπαθησει.Ειναι εξαιρετικα ανορθογραφοι αφου μπορουν να γραφουν την ιδια λεξη διαφορετικα ακομη κ μεσα στην ιδια προταση.Η αναγνωση τους ειναι πολυ αργη κ γεματη λαθη αφου συχνα κομπιαζουν,επαναλαμβανουν λεξεις η συλλαβες,παραφραζουν μεχρι του σημειου αλλη λεξη να βλεπουν κ αλληνα διαβαζουν.Ενω στα προφορικα μπορουν να διαπρεπουν στα γραπτα τα θαλασσωνουν.Η σχολικη τους επιδοση υστερει  σημαντικα των πνευματικων τους δυνατοτητων ιδιαιτερα στα φιλολογικα μαθηματα.Οι αλληλουσυγκρουομενες εικονες που παιρνουν για τον εαυτο τους μεσα κ εξω στο σχολειο τους στερουν την αυτοπεποιθεση που αξιζουν να εχουν,γι αυτο υποτιμουν τον εαυτο τους κ νοιωθουν αδικημενοι.Η αγνοια γονιων κ μερικων εκπαιδευτικων οδηγει στην επικρηση κ στην απορριψη αντι για την Στοργη,την Εμψυχωση κ την Συμπαρασταση που δικαιουνται. 

Οταν πρωτη μου φορα ειδα ανθρωπους με αδειο βλεμμα ειμουν στην ηλικια των δεκατεσσαρων χρονων.Να με κοιτανε χωρις να με βλεπουνε.Οχι τυφλοι αλλα χωρις συναισθηματα,μεβλεμμα γυαλινο,απλαννες,που σε εκοβε χωρις να σου αφηνει σημαδια.Βλεμμα που προσπαθουσε να μπει στα βαθη του μυαλουσου ενω αυτοι ειχαν υψωμενο εναν τοιχο γυρω τους.Ηθελα να απλωσω το χερι μου να κρατηθω αλλα φοβομουν.Τα δακρυα στα ματια μου γυαλιζαν αλλα τα καταπινα.Αδειο  βλεμμα που σημερα το συναντω γυρωμου,χωρις το συναισθημα να φτανει στα ματια.Αδειο βλεμμα,αδεια καρδια που οταν καταλαβει τον πονο τοτε το βλεμμα γεμιζει πανικο.Οι ανθρωποι των δεκατεσσαρων μου χρονων ηταν ψυχικα αρρωστοι.Οι ανθρωποι στα σαραντατεσσερα μου ειναι παντου γυρω μου.

Όλο και περισσότεροι ανήλικοι τα τσούζουν

Thu, 01/10/2009 - 09:49 — Mediasoup
Σύμφωνα με δύο έρευνες που έγιναν στην Ελλάδα όλο και περισσότεροι έφηβοι πίνουν αλκοόλ ενώ οι ενήλικοι που το τσούζουν μειώνονται.
Τα ποσοστά υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ στις ηλικίες 13-18 ετών παρουσιάζουν αυξητικές τάσεις την δεκαετία 1998 – 2007 καθώς από το 11,7% φτάσαμε στο 14,8%.
Το 27% των εφήβων μαθητών ανέφεραν ότι έχουν πιει αλκοόλ είκοσι και πλέον φορές στον τελευταίο χρόνο. Οι μαθητές προτιμούν τα ποτά που περιέχουν υψηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ, όπως ουίσκι, βότκα κλπ.
Στην άλλη έρευνα που μελετούσε τον γενικό πληθυσμό η κατανάλωση έχει μειωθεί στους ενήλικες καθώς από το 32,9% της συχνής χρήσης το 1984 και το 32,2% το 1998  έφτασε στο 26,8% το 2004.

Την γνωση μας την δινει η επαφη με τα μονοπατια της ζωης μας.Κανενα μονοπατι δεν ειναι ευκολο.Τιποτε δεν μας χαριζετε.Καθε δυσκολια μας κανει πιο δυνατους κ σοφοτερους.Απο τα λαθη μας μαθαινουμε.Αλανθαστος ειναι οποιος δεν κανει τιποτε στην ζωη του.

H ZΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ...ΟΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΠΑΙΖΕΙ  ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ...ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΖΑΜΟΦΥΛΛΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΡΟΛΟ....ΕΡΧΕΤΑΙ ΗΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΑΠΟ ΘΕΑΤΗΣ ΓΙΝΕΣΑΙ Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ......ΣΕ ΕΝΑΝ ΡΟΛΟ ΣΚΛΗΡΟ...ΕΝΑ ΔΡΑΜΑ...ΠΟΥ ΑΝΑΓΚΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΛΟΟΥΝ...ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΣΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΣΕ ΚΟΙΤΑΝΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ..ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΚΑΘΡΕΠΤΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ...ΝΑ ΜΗΝ ΔΟΥΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΑ ΝΑ ΚΥΛΗΣΟΥΝ ....ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ Κ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΟΤΙ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΛΕΞΕΙΣ ΘΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΦΩΝΗ ΣΠΑΣΜΕΝΗ.....ΣΚΥΒΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ Κ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ...ΘΕΕ ΜΟΥ ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ....Η ΣΙΩΠΗ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΠΟΤΕ ΛΑΘΗ

ΠΡΟΣΕΞΕ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΟΥ.....ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΛΕΞΕΙΣ.
ΠΡΟΣΕΞΕ  ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΣΟΥ....ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ  ΠΡΑΞΕΙΣ.
ΠΡΟΣΕΞΕ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ....
ΠΡΟΣΕΞΕ ΤΙΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΣΟΥ  ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΣΟΥ.
ΠΡΟΣΕΞΕ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ  ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΣΟΥ.


http://go.sync.gr/ijNCuleP...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ......ΦΕΥΓΩ...

ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΜΠΟΧΑ Κ ΤΗΝ ΒΡΩΜΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ,ΛΕΙΠΕΙ ............Ο ΕΝΑΣ Κ ΜΟΝΑΔΙΚΟς ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΤΡΑΣ.....ΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ...ΟΣΟΙ ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΟΥΝ।ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ......ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΝΔΡΟΣ....ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ......ΤΗΝ ΤΙΜΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ......

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΑΛΗΘΙΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ....ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ.....ΛΑΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΝΗΜΗ ΕΙΝΑΙ ΛΑΟς ΧΩΡΙΣ ΙΣΤΟΡΙΑ.....

ΜΟΝΑΞΙΑ.......ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΑΚΟΥΓΕΤΕ ΑΣΧΗΜΑ.....ΕΓΩ ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΥΩ...ΤΗΝ ΚΑΛΟΣΟΡΙΖΩ...ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ ΟΙΔΥΟ ΜΑΣ।ΠΟΤΕ ΗΜΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ Κ ΠΟΤΕ ΜΕ ΕΧΕΙ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΑΡΗΓΟΡΕΙ.....ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΑΚΟΥΕΙ ΤΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ,ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ ΤΑ ΞΕΣΠΑΣΜΑΤΑ ΜΟΥ....ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΩ.....Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ...ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΠΡΟΔΩΣΕΙ....ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΑΝ ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΩ.ΟΠΟΥ ΠΑΩ.ΜΕ ΟΣΟ ΚΟΣΜΟ Κ ΑΝ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ.

ΦΙΛΙΑ......ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΗ Κ ΔΥΣΚΟΛΗ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΛΕΞΗ.....ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΝΟΙΑ, ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΛΛΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ....ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ [[ΦΙΛΟΣ]]ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ...Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΦΙΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΕΙΣ ΤΗΣ ΜΥΧΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΟΥ...ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΘΗΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ...Κ ΑΥΤΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΕΒΑΣΤΕΙ...ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΝΑ ΠΕΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ...ΣΤΗΝ ΦΙΛΙΑ ,ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΝΤΑΛΑΓΜΑ......ΟΠΩΣ ΣΕΒΟΜΑΣΤΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ,ΝΑ ΣΕΒΟΜΑΣΤΑΙ Κ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΑΣ.ΓΝΩΣΤΟ ΠΟΛΛΟΙ.ΦΙΛΟΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΧΕΡΙΟΥ..

ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΝΟΜΑΙ 44ΧΡΟΝΩΝ.ΚΑΝΩ ΕΝΑΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.....ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ३....ΕΙΜΟΥΝ ΑΠΛΟΣ ΘΕΑΤΗΣ Κ ΣΤΑ ३॥ΑΛΛΑ ΔΙΔΑΧΤΗΚΑ ΠΟΛΛΑ....ΜΕ ΕΚΑΝΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΣΗΜΕΡΑ...
1ΣΧΟΛΕΙΟ....ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ//ΕΚΕΙ ΕΙΔΑ ΠΩΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΛΕΙΔΩΝΟΥΝ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥΣ ,ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΝ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ...ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΦΟΥΣΚΑ Κ ΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΚΟΣΜΟ.....ΟΡΚΙΣΤΙΚΑ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΩ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ।ΝΑ ΜΠΕΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΦΟΥΣΚΑ.....ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΟ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΣ ΠΑΡΕΣΘΙΣΙΟΓΟΝΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΟΠΙΣΩ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.....ΚΑΝΕΝΑ........
2ΣΧΟΛΕΙΟ......ΑΝΤΙΚΑΡΚΙΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ....//ΕΚΕΙ ΕΙΔΑ ΚΕΜΑΘΑ ΟΤΙ ΗΑΡΡΩΣΤΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΗΛΙΚΙΑ....ΕΚΕΙ ΕΡΧΕΣΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΟΠΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ Κ ΤΟΝ ΑΠΟΔΕΧΕΣΑΙ......Κ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ,ΣΤΕΚΕΣΑΙ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ...ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΙΣΩΣ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ......Κ ΕΚΤΙΜΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ....
३ ΣΧΟΛΕΙΟ....ΤΟ ΚΥΡΙΩΤΕΡΟ....//ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΑ.....ΕΚΕΙ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΤΟ ΠΟΣΟ ΤΙΠΟΤΕ Κ ΜΙΚΡΟΣ ΕΙΣΑΙ....ΟΤΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΛΗΡΟΝΟΜΕΙΣ ΚΑΙ ΚΟΥΒΑΛΑΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΜΑ ΜΕΤΡΟ ΓΗ....ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΣΟΙ.....ΠΛΟΥΣΙΟΙ Κ ΦΤΩΧΟΙ.......ΕΞΥΠΝΟΙ Κ ΚΟΥΤΟΙ.......
ΕΓΙΝΑ ΜΑΚΑΒΡΙΑ....ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΗΖΩΗ....Η ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΣ ΚΑΤΑΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΡΥΒΕΣΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΣΟΥ Η ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΖΕΣΑΙ....
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ΄΄΄ΣΕΒΟΜΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ,ΠΡΟΣΦΕΡΩ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ Κ ΑΠΟΦΕΥΓΩ ΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΖΟΜΑΙ Κ ΟΥΤΕ ΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΖΩ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ......ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ ΑΠΟΦΕΥΓΩ ΤΟ ΨΕΜΑ......[[Λ Ι Ζ Α]]

ΑΛΛΑ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΝΩ....ΠΩς ΝΑ ΣΥΜΜΟΡΦΩΘΩ...ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ ΑΔΩΡΟ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙς ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ...ΤΣΑΜΠΑ ΚΡΑΤΩ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ....ΤΣΑΜΠΑ ΣΩΣΤΗ ΔΕΝ ΓΙΝΟΜΑΙ ΜΕ ΤΟ[[Σ Τ Α Ν Ι Ο..]].........ΛΙΖΑ

Αν... Κίπλινγκ: "Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρο σου όλοι
το ' χουνε χαμένο και ρίχνουνε γι' αυτό το φταίξιμο σε σένα,
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου,
όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή,
Αν να προσμένεις το μπορείς δίχως από την προσμονή ετούτη ν' αποσταίνεις,
ή Αν και σε συκοφαντούν εσύ να μη βυθίζεσαι στο ψέμα,
ή Αν και σε μισούν το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει,
κι ωστόσο να μην δείχνεσαι πάρα πολύ καλός κι ούτε με πάρα πολλή σοφία να μιλάς,

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου,
Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου,
Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις
και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς,
Αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη
από πανούργους νοθευμένη ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει,
ή να θεωρείς όλα αυτά οπού 'χεις της ζωή σου αφιερώσει, τσακισμένα,
και πάλι ν' αρχινάς να τα στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα,

Αν να στοιβάζεις το μπορείς σ' ένα σωρό όλα εκείνα που 'χεις κερδισμένα.
Και όλα να τα παίξεις κορόνα γράμματα μεμιάς,
και να χάσεις, και κείθε που έχεις ξεκινήσει πάλι ν' αρχινήσεις
κι ούτε μπορείς καρδιά και νεύρα και μυώνες ν' αναγκάσεις
πάλι να σου δουλέψουνε κι ας είναι από καιρό αφανισμένα,
κι έτσι ολόρθος να κρατιέσαι μόλο που τίποτα
δε έχει μέσα σου απομείνει
εξόν από τη θέληση που τους μηνά: «Βαστάτε!»

Αν να μιλάς μπορείς με το λαό κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες όντας μη χάνοντας το απλό το φέρσιμό σου,
Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι ακριβοί μπορούν να σε πληγώσουν,
Αν όλοι οι άνθρωποι σε λογαριάζουν, όμως πάρα πολύ κανένας,
Αν το μπορείς την ώρα που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει να κρατηθείς νηφάλιος
και την γαλήνη σου την πρώτη να ξαναβρείς, δικιά σου τότε θα ' ναι η Γη
κι όλα εκείνα πλου κατέχει, και  ό,τι αξίζει πιο πολύ-
Άντρας σωστός τότε θε να 'σαι, γιε μου!

??????????????????





















*

ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ....[[ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ]] ΚΑΙ ΤΟΝ[[ΑΤΣΑΛΑΚΩΤΟ]]
ΟΤΙ ΠΙΟ ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΟ Κ ΓΕΛΟΙΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΑΣ...ΠΟΥ ΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥΣ Κ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ,ΕΧΟΥΝ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ.........ΟΠΟΥ ΓΑΜΟΣ,ΚΗΔΕΙΑ।ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ....ΠΡΩΤΟΙ.....ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΣΤΑΥΡΟΥΣ.....ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥΣ...ΠΩΣ ΘΑ ΓΕΜΙΣΟΥΝ ΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΣ ΚΟΜΠΙΝΑΣ.....ΦΤΥΣΤΕ ΤΟΥΣ....ΜΗΝ ΛΕΡΩΝΕΤΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΜΕ ΧΕΙΡΑΨΙΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ.......

ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΜΠΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΒLOG ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ......ΔΕΝ ΒΑΡΕΘΗΚΑΝ।ΝΑ ΤΙΣ ΑΚΟΥΝ???ΔΕΝ ΣΙΧΑΘΗΚΑΝ ΤΑ ΜΠΛΑΜΠΛΑ????Ο ΣΟΦΟΣ ΛΑΟΣ ΜΑΣ ΛΕΕΙ...ΟΠΟΥ ΑΚΟΥΣ ΠΟΛΛΑ ΚΕΡΑΣΙΑ ΚΡΑΤΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΛΑΘΙ....ΠΡΟΤΙΜΩ TIS ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ....ΑΛΛΩΣΤΕ ....ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ....
Η ΣΙΩΠΗ.....ΚΑΝΕΙ ΤΟΣΟ ΘΟΡΥΒΟ..ΛΙΖΑ